Πατάτες, αγγούρια και πολιτική! του Αντώνη
Αντωνάκου
του Αντώνη Αντωνάκου
Δεν είναι κακή ιδέα τα
κινήματα. Ακόμα και το κίνημα της πατάτας, το κίνημα της καθαρής αναπνοής ή το
κίνημα του φρέσκου σπέρματος.
Ακόμα και το κίνημα των αγανακτισμένων.Συνήθως όμως αγανακτεί όποιος κάθεται
στʼ αυγά του, όποιος ψάχνει ατομικές λύσεις, αγανακτεί ο οπαδός, ο
σημαιάκιας πλατείας. Αγανακτεί ο άνθρωπος του καθήκοντος όταν ανακαλύπτει πως
το καθήκον του ήταν να ξεσκατίζει τον πλούτο των άλλων. Αγανακτούν όσοι
φούσκωναν σαν παγώνια με τους περήφανους ολυμπιακούς αγώνες, όταν η κυρία Αγγελοπούλου
έκανε κλύσμα στον ένδοξο ελληνικό λαό. Αγανακτούν όσοι ταμπουρώθηκαν χρόνια
τώρα στο μαγαζάκι τους ή στη μισθωτή τους σκλαβιά, πιστεύοντας ότι θα ζουν
διηνεκώς τη μακαριότητα της απολίτικης πλαστικής τους ευμάρειας.
Αγανακτούν όσοι πίστεψαν πως το κακό είναι μακριά στο Ιράκ,
στο Λάος ή στην Καμπότζη, και πως το ΝΑΤΟ είναι η φτερούγα του θεού.
Αγανακτούν όσοι πίστευαν πως ανήκουμε στη δύση και στο ευρωπαϊκό μαντρί.
Αγανακτούν όσοι παραμυθιάζονταν τόσα χρόνια απʼ τα κουμάσια της σοβαρής δημοσιογραφίας, από όσους
ετερόφωτους χαρτογιακάδες επισείουν περιδεείς το φόβητρο των άλλων,
ξεσπαθώνοντας στα κανάλια πως πάλι γελάνε οι ξένοι μαζί μας. Αγανακτούν όσοι
άφησαν τα κοινά στους ατσίδες, όσοι ήταν περήφανοι που τα παιδιά τους γίναν
γκαρσόνια ή πορτιέρηδες σε μπαρ. Αγανακτούν όσοι αφέθηκαν στις επιδοτήσεις και
στους μεσάζοντες και τώρα τους πολεμούν δικτυακώς. Αγανακτούν οι απατημένοι του
τρίτου δρόμου κι όσοι αντί να πλουτίσουν φτώχυναν εν μια νυκτί.
Αγανακτούν οι επαρχιώτες σκερβελέδες που πήγαν στην
πρωτεύουσα και ντρέπονται τώρα για το τσεμπέρι της μάνας τους. Αγανακτούν όσοι
υγραίνονταν απʼ την
ελεύθερη αγορά την ώρα που αυτοί ήταν μόνιμοι στο δημόσιο. Αγανακτούν όσοι
βρέθηκαν ανέτοιμοι, ανίκανοι να απαντήσουν πολιτικά, με την ιστορική τους συνείδηση
αλλοιωμένη, το εργασιακό τους ήθος υποβαθμισμένο, την αγωνιστικότητά τους
καταρρακωμένη, το μορφωτικό τους επίπεδο καταβαραθρωμένο. Αγανακτούν όσοι
φορτώθηκαν δάνεια και πιστωτικές περιμένοντας τώρα το κούρεμα για να ανασάνουν.
Αγανακτούν όσοι διαμαρτύρονται πως δεν υπάρχει ανάπτυξη, αλλά δεν παίρνουν
χαμπάρι πως όταν έρθει η ανάπτυξη θα είναι υπό καθεστώς απόλυτης δουλείας.
Αγανακτούν όσοι δέχτηκαν κάθε είδους ζωύφιο να τους πιεί το αίμα.
Αγανακτούν με τους λαθρομετανάστες, την κακιά Μέρκελ, τους
κλέφτες πολιτικούς. Αγανακτούν κι ανταλλάσουν σπόρους πατάτες αγγούρια.
Οργανώνουν συσσίτια, δωρεάν μαθήματα.Οργανώνουν τη νέα πολιτική σκέψη που
υπαγορεύει το μέγκα, ο σκάι, ο αντέννα. Ζήτω ο εθελοντισμός και η μαλακία!
Συνταγές ομαδικής ή ατομικής διεξόδου προσφέρονται σε κάθε γωνιά. Οι
τσαρλατάνοι, οι πνευματιστές και τα μέντιουμ είναι οι πολιτικοί ηγέτες του νέου
μεσαίωνα. Ο παραλογισμός προτείνεται ως πραγματικότητα και η πραγματικότητα ως
παραλογισμός. Σʼ ένα
πράγμα συμφωνούν όλοι. Μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί, αγανακτισμένοι,
εργατοπατέρες συνδικαλιστές, κομματικές μαϊμούδες. Για όλα φταίει η ρουφιάνα
η αριστερά. Η αριστερά έκαψε τους κακόμοιρους εργάτες της μαρφίν. Η
αριστερά δεν θέλει την ανάπτυξη, το κίνημα της πατάτας, τους αγανακτισμένους,
την Ευρώπη, το ευρώ, τους φράχτες στον Έβρο και τους φράχτες στην οδό Αθηνάς.
Στο Αλλονζανφάν των αδερφών Ταβιάνι ακούς τον παππά
που ως άλλος Πρετεντέρης από τηλεοπτικού άμβωνος ωρύεται "τι φέρνουνε
αυτοί, νερό; Αλεύρι; Φάρμακα; Αυτοί φέρνουνε "όπλα και καταστροφή"
και σηματοδοτεί το μοντέρνο χειρισμό της επαναστατικής σκέψης από το σύστημα.
Δεν θα σας αντιμετωπίσει η καταστολή. Έχουμε τους μηχανισμούς να σας βάλουμε να
πλακωθείτε μεταξύ σας. Στο τέλος βέβαια ο συλλογικός σκοπός επιζεί και θριαμβεύει
έναντι του ατομικού σκοπού και του ιστορικού συμβιβασμού. Η Ελπίδα παραμένει
για το Μέλλον! Είναι ο μόνος διασωθείς επαναστάτης. Ο πιο νέος από όλους, ο
Αλλονζαφάν! Την ώρα που η εκκλησία παίζει το βρωμερό της ρόλο κι ο λαός
αγράμματος παρασύρεται και πάει κόντρα στο συμφέρον του.
Σήμερα σαν χάνοι κοιτάζουμε τους ογκώδεις αντιπροέδρους,
άτεγκτους υπουργούς προπαγάνδας τού καθεστώτος κι αναρωτιόμαστε πως πιάστηκαν
στη φάκα τόσες ζωές για να καπακώνει ο νεωκόρος της αγοράς με γλαδιόλες τα
φλογισμένα κεριά. Πολυμήχανε αγανακτισμένε, εσύ που νομίζεις πως θα βρεις
την άκρη βάζοντας πέτρες στο καζανάκι, σπέρνοντας στους αγρούς φωτοβολταϊκά, ας
είναι ελαφρύ το κίνημα της πατάτας που σε σκεπάζει.
ΕΚΤΟΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ,
ΗΛΙΘΙΕ.
Ζούμε ένα παρατεταμένο εφιάλτη, από τον οποίο δεν ξεφεύγουμε
ξυπνώντας.
Έχουμε αρχίσει να βαδίζουμε στην έρημο και ξέρουμε πως έχουμε μπροστά μας
ολόκληρη τη Σαχάρα.
Μετά την υπερψήφιση της νέας ταφόπλακας από τα 199 ανδρείκελα, αυτά που
βιώνουμε τα δύο τελευταία χρόνια, περικοπές, εργασιακές ανατροπές, απολύσεις,
εφεδρείες, ανεργία, πείνα, νεόφτωχοι, νεοάστεγοι κλπ κλπ θα λογίζονται ωq
μερικές σκηνές από το έργο. Η ταινία αρχίζει μόλις τώρα.
Κι όμως! Ακόμη και αυτή τη στιγμή κάποιοι πείθονται πως υπάρχει φως στο βάθος
του τούνελ. Και μάλιστα το βλέπουν, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως είναι το τρένο
που έρχεται κατά πάνω μας.
Ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος το είπε γλαφυρά. Θα έχουμε, μέσα σε δυο χρόνια
, μείωση του προσδόκιμου ζωής κατά μια τουλάχιστον δεκαετία.
Πρόκειται για μια μεθοδευμένη γενοκτονία. Την είδαμε να συμβαίνει κι αλλού.
Όπου πάτησε το πόδι του το ΔΝΤ, άφησε πίσω του καμένη γη, εκατομμύρια
εξαθλιωμένους, χιλιάδες αυτοκτονημένους.
Όπου συγκροτήθηκε λυκοσυμμαχία, σαν την Ε.Ε, έβαλαν τους λύκους να φυλάνε τα
πρόβατα και δε βρέθηκε ούτε η προβιά τους.
Και ενώ μας τυλίγει η φρίκη, άλλοι μιλούν για αεροπορικούς μαζικούς ψεκασμούς
με κατασταλτικά (πώς γίνεται όμως κάποιοι να κρατούν ομπρέλα;), άλλοι
προσποιούνται πως αν δεν μιλούν για όλ’ αυτά, μπορούν κιόλας να τα ξορκίζουν,
πως συνεχίζει να υπάρχει μια «κανονικότητα», πως όσο η Τρέμη και ο Καψής
βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα, όλα ‘βαίνουν καλώς’, πως αν πάρουμε το μπακαλοδέφτερο
και λογαριάσουμε πώς θα μοιράσουμε τις πενταροδεκάρες, μπορούμε να κοιμόμαστε
ήσυχοι, ή τέλος πάντων να κοιμόμαστε, έστω και ανήσυχοι. Και μέσα σ΄αυτή την έρημο που δεν έχει
ούτε αντικατοπτρισμούς ούτε οφθαλμαπάτες. τα αμετανόητα πασόκια
συνεχίζουν να οργανώνουν και να μιλάνε ανοιχτά, με κυνισμό, για το
πολιτικό τους αύριο, η γαλάζια γενιά να προθερμαίνεται για την εξουσία και οι
κατάμαυροι νεοφασίστες να έχουν δημόσιο βήμα και να εξαπολύουν φληναφήματα. Εκεί που θα ‘πρεπε να πάψουν να
υπάρχουν, πολιτικά και βιολογικά, να έχουν φύγει νύχτα από το ρημαγμένο τόπο
και, όσοι έχουν μείνει να νοιώθουν ντροπιασμένοι και να δείχνουν αμήχανοι,
υπάρχουν και συνεχίζουν να είναι το ίδιο κυνικοί και ξεδιάντροποι. Και οι άλλοι; Πού είναι οι άλλοι; Μάλιστα! Όλο αυτό είναι ο καπιταλισμός, που άφησε να μεσολαβήσει μια ανάσα
πλαστικής ευημερίας, δανεικού καταναλωτισμού και χρεωμένης αυταπάτης και μας
έπιασε στον ύπνο.
Και τι θα πούμε λοιπόν; Πως, μπλα-μπλα-μπλα μας παγίδεψαν; Πως μπλα-μπλα-μπλα
τους πιστέψαμε;
Και τι σημαίνει αυτό; Αν τα παιδιά μας αποφάσιζαν να δικάσουν κι εμάς ως
συνένοχους, μαζί με τους πρωταίτιους, για την ερήμωση της ζωής τους, θα
μας έδιναν το ακαταλόγιστο;
Στην καλύτερη δηλαδή περίπτωση, θα μας αθώωναν ως ηλίθιους;
Στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, στις 12 του μαυροφλέβαρου, είχε πολύ κόσμο. Οι
δεκάδες χιλιάδες όμως πάνω από τους πολλούς στην Αθήνα και στην επαρχία - αχ
στην επαρχία - πού ήταν; Πού ήταν το ένα εκατομμύριο άνεργοι; Πού κλείστηκαν
όλοι αυτοί που τελούν 'υπό εφεδρεία'; Σε ποιο καναπέ βούλιαξαν όλοι αυτοί που
βλέπουν τους δικούς τους να παίρνουν τη μεταναστευτική βίζα; Σε ποια άπρακτη
απόγνωση χώθηκαν όλοι αυτοί που έχουν άρρωστο το δικό τους άνθρωπο και δε
βρίσκουν ούτε σύριγγα στα νοσοκομεία; Με πόσους τόνους ηλιθιότητας ψεκάστηκαν όσοι
προχτές ήταν και πάλι απεργοσπάστες;
O τίτλος του κειμένου και οι σκέψεις που ακολουθούν, σε καμιά περίπτωση, ας μη
θεωρηθούν ως συμπλήρωμα ή αντιπερισπασμός στο σπουδαίο βιβλίο του
Μπογιόπουλου. Θα ήταν πολύ αλαζονική και υπερφίαλη κάθε απόπειρα συμπλήρωσής
του. Στο κάτω-κάτω ας την επιλέξει ο ίδιος ο συγγραφέας.
Ας πούμε λοιπόν ότι το βιβλίο του Μπογιόπουλου δίνει το ερέθισμα για μερικές
σκέψεις. Μιας και δεν είναι αυτή η πρώτη απεύθυνση στον κοινωνιολογικά και
ιστορικά «ηλίθιο», ας συμπεριλάβουμε ως ερέθισμα και το βιβλίο του Μάικλ Μουρ,
«Ηλίθιε Λευκέ», μια επίσης σπουδαία ανάλυση της σύγχρονης αμερικάνικης
κοινωνίας.
Και ο Μπογιόπουλος και ο Μουρ, χρησιμοποιώντας αυτή την κλητική προσφώνηση,
μάλλον συνοψίζουν αρκετά γλαφυρά την αγανάχτησή τους, για την κοινωνιολογική
τύφλα που έχει πάρει διαστάσεις ηλιθιότητας. Επειδή όμως αυτή
η ερμηνεία της προσφώνησης μπορεί να θεωρηθεί αυθαίρετη και άσχετη με την
κρίση και τα συναισθήματα των δύο συγγραφέων, ας την περιορίσουμε στο πώς
την προσλαμβάνει προσωπικά η γράφουσα, για να γλιτώσουμε πιθανές παρεξηγήσεις.
Και επιπλέον για την αποφυγή παρεξηγήσεων, αυτές οι σκέψεις ας μη
θεωρηθούν ως κριτικό σημείωμα, αλλά και ως αυτοκριτική απολογία. Κι ας
κάτσει ο καθένας από μας να επιμερίσει για τον εαυτό του, την πράξη ή την
απραξία του, την ηθελημένη αφέλειά του και τη συνειδητή του αναισθησία, την
κουτοπόνηρη περιχαράκωσή του και τη μίζερη ηττοπάθεια, με λίγα λόγια το μερίδιο
ηλιθιότητας που μας αναλογεί. Γιατί είναι σίγουρο πως, για να
φτάσουμε εδώ που φτάσαμε, ο καθένας από μας δεν έκανε αυτό που
όφειλε να κάνει. σύμφωνα με τον κοινωνικό του προσδιορισμό. Το καθήκον τους απέναντι στην τάξη τους
το έκαναν υποδειγματικά, μόνο αυτοί που ερημώνουν σήμερα τις ζωές μας. Μπορούμε
να τους κατηγορήσουμε για πολλά, όχι όμως για ταξική ασυνέπεια. Υπερασπίστηκαν
και υπερασπίζονται τα συμφέροντα της τάξης τους με 'συγκινητική'
επιμονή. Εμείς βρεθήκαμε ασυνεπείς και ηθελημένα
εξαπατημένοι ή εξαγορασμένοι. Άλλοτε παραδομένοι σε μια
ξεφτιλισμένη δημοκρατία όλο επιφάσεις και τρικλοποδιές, άλλοτε πλαδαρά
χουχουλιασμένοι επί του καναπέως και άλλοτε εξαντλημένοι σε θεωρητικές
αναλύσεις και περιγραφές αλλά στην πράξη ολίγιστοι, εκθρέψαμε μόνοι μας τον
Γκοτζίλα και τον αφήσαμε να μας τρομοκρατεί. Βέβαια – κι αυτό ας μην αποτελέσει άλλοθι αλλά ερμηνεία – οι φυσικοί λένε
πως όσο περισσότερα και απανωτά χτυπήματα καταφέρνεις σ’ ένα αντικείμενο,
τόσο του παρατείνεις την αδράνεια.
Σ’ ένα αντικείμενο…
Μιας και αυτή, η εξερεύνηση της ηλιθιότητάς μας, παραπέμπει και στον
Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι, ας κρατήσουμε απ’ το βιβλίο του μεγάλου
μυθιστοριογράφου, μια αποστροφή από τις εξομολογήσεις του Μίσκιν: «…πάντα,
όποτε η αρρώστια μου τύχαινε να επιδεινώνεται και με έπιαναν απανωτές κρίσεις,
βυθιζόμουν σε πλήρη αποβλάκωση, έχανα εντελώς το μνημονικό μου και παρ’ ότι
δούλευε το μυαλό μου, ανατρεπόταν θαρρείς, η λογική ροή των σκέψεών. Κατά
συνέπεια μου ήταν αδύνατο να βάλω σε τάξη παραπάνω από δυο τρεις ιδέες.»
Ο Μίσκιν βέβαια περιέγραψε έτσι τα συμπτώματα της επιληψίας από την οποία
έπασχε. Μια παθολογική κατάσταση για την οποία δεν έχει καμιά ευθύνη αυτός που
υποφέρει και δεν έχει καμιά σχέση με την ηλιθιότητα. Η αποστροφή του Μίσκιν
καταγράφεται, όχι γιατί εμείς πάσχουμε από επιληψία, αλλά γιατί τα
συμπτώματα της κοινωνικής ηλιθιότητας είναι σχεδόν τα ίδια. Το δικό μας
«βύθισμα στην αποβλάκωση» έχει επίσης πάρει παθολογικές διαστάσεις, όμως
δεν επιδέχεται φαρμακευτική αγωγή. Η δική μας ηλιθιότητα είναι, στο μεγαλύτερο
μέρος της, αποτέλεσμα μιας αριστοτεχνικής και αδιάκοπης χειραγώγησης και
λιγότερο, αλλά καθόλου ευκαταφρόνητα, συνέπεια προσωπικού εφησυχασμού και
ηθελημένης άγνοιας.
Ο«ηλίθιος» του Μουρ ή του Μπογιόπουλου είναι αυτός που
αγνοεί την κοινωνική του θέση και τον ιστορικό του προορισμό. Είναι αυτός που
συνειδητά ή ασυνείδητα αυταπατάται. Αυτός που θεωρεί τις κοινωνικές και
πολιτικές εξελίξεις ως τυχαία και αναπόφευκτα, ασύνδετα συμβάντα, λίγο-πολύ ως
φυσικά φαινόμενα και πιστεύει ότι αδυνατεί να τα καθορίσει ή, ακόμη χειρότερα,
αδιαφορεί γι αυτά. Ο κοινωνιολογικά και ιστορικά «ηλίθιος»
δεν έχει μειωμένη εγκεφαλική ουσία. Μπορεί μάλιστα να είναι ιδιοφυής σ’ ένα
συγκεκριμένο τομέα. Ιδιαίτερα σήμερα, που η αυστηρή όλο και πιο στενή
εξειδίκευση σαρώνει, ιδιοφυείς άνθρωποι σ’ ένα συγκεκριμένο πεδίο,
πολιτογραφούνται σωρηδόν στην αυτοκρατορία των ηλίθιων. Ή όπως το λέει πολύ χαρακτηριστικά ο Χαριτόπουλος στο Εγχειρίδιο Βλακείας,
«…το χαρτί δεν είναι πιστοποιητικό ευφυΐας. Αν το μυαλό κάποιου φτάνει για να
πάρει δίπλωμα οδήγησης, κατά πάσα πιθανότητα φτάνει και για να πάρει ένα
δίπλωμα σπουδών. Τα νοητικά απαιτούμενα είναι περίπου ισοδύναμα…
Δεν είναι σπάνιο το ενσταντανέ του Μπούλη να ποζάρει με την τήβεννο του
Χάρβαρντ και το πτυχίο ρολό στα χέρια του να μην ξέρει που να το βάλει».
Το βιβλίο Μογιόπουλου μπορεί λοιπόν να δίνει το
ερέθισμα, ο λόγος όμως είναι η σημερινή πολιτική και κοινωνική
πραγματικότητα. Ο κυνισμός της δουλικής πολιτικής, η εξουθενωτική πλύση
εγκεφάλου, ο προσανατολισμός της δημόσιας εκπαίδευσης στην ακριβοπληρωμένη
παραγωγή «χρήσιμων ηλίθιων» και, πάνω απ’ όλα, η εξαθλίωση των πολλών
ανθρώπων, δημιουργούν σε όλο και περισσότερο κόσμο την απορία, πώς είναι δυνατό
όλα να γίνονται τόσο ξεφωνημένα και απροκάλυπτα και τα θύματα αυτής της φρίκης
να μην αντιδρούμε.
Η ανοχή της κοινωνικής πλειοψηφίας μοιάζει να παίρνει διαστάσεις γενικευμένης
ύπνωσης, καθολικής αποβλάκωσης.
Βέβαια οι ιστορικοί χρόνοι δεν είναι ημερολογιακοί και ίσως έχουν δίκιο
όσοι υποστηρίζουν ότι είναι ανιστόρητη και μικροαστική η βιασύνη στην απαίτηση
κοινωνικής αντίδρασης. Ωστόσο, ανεξάρτητα από τη διασταλτικότητα του ιστορικού
χρόνου και την αποτελεσματικότητα της χειραγώγησης, η απορία για την κοινωνική
αδράνεια συνεχίζει να είναι ένα μεγάλο ζητούμενο.
Παρακάτω ακολουθούν ορισμένες κατηγορίες κοινωνικής ηλιθιότητας, με διαφορετική
ίσως προέλευση, αλλά κοινή κατάληξη. Σε κάποια από αυτές μπορεί ο καθένας να
βρει το προσωπικό του στίγμα. Και για να μη βιαστεί κανείς να προσβληθεί,
ας πούμε ξανά ότι, η γράφουσα, έχω κατά καιρούς φιλοξενηθεί σε πάνω από μία
κατηγορίες .
• ΔΙΑΡΚΗΣ
ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΗΛΙΘΙΩΝ Πάρτε
το πιο όμορφο τριαντάφυλλο. Αν το βάλετε σε διάλυμα χλωρίνης, σε
λιγότερο από μια ώρα ο μίσχος του θα γείρει και τα πέταλα θα
μαυρίσουν. Μόνο τα αγκάθια του θα μείνουν όρθια.
Το διακύβευμα για τον καπιταλισμό είναι μεγάλο. Τα αμύθητα κέρδη και η
δύναμη της εξουσίας. Δυο αδιαπραγμάτευτα προνόμια που, όχι μόνο δεν είναι
διαθέσιμος να ρισκάρει, αλλά οπλίζεται προκαταβολικά για να τα
υπερασπιστεί, με νύχια και με δόντια. Και επειδή ξέρει καλά ότι η πρόληψη είναι
καλύτερη από τη θεραπεία, έχει οργανώσει ένα πολυδαίδαλο μηχανισμό,
επιστημονικής αρτιότητας και μηχανικής τελειότητας που φροντίζει για τη μαζική
αποβλάκωση από τα πολύ τρυφερά παιδικά χρόνια ως την ενήλικη πιστοποίηση. Για
τα μελαγχολικά γηρατειά, ενώ ξέρει ότι μπορεί να επαφίεται στη βιολογική
αδυναμία, και πάλι δεν εφησυχάζει. Κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι
‘η εξέγερση της τρίτης ηλικίας’ είναι μόνο σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Σχολείο, θρησκεία, στρατός, βιοπορισμός, ΜΜΕ και μια ψεύτικη δημοκρατία όλο
ανέκδοτα και παραισθήσεις, συγκροτούν το μηχανισμό μεθοδευμένης εξηλιθίωσης.
Το παιδί μαθαίνει, από πολύ μικρό, πώς να υποτάσσεται, να αγελοποιείται, να
μαθαίνει πώς να μη μαθαίνει, να αυτοενοχοποιείται, να υπακούει, να καταναλώνει,
να αρκείται, να ‘ενημερώνεται για το πρέπον’ και οπωσδήποτε να νοιώθει
συμμέτοχος και πρωταγωνιστής σε μια ‘δημοκρατία’ των εν λευκώ αναθέσεων, που
του κλείνει το μάτι κάθε τέσσερα χρόνια και όλο το υπόλοιπο διάστημα τον
φτύνει στα μούτρα. Από το φοβισμένο δούλο στον πολίτη Γκα-γκα και από το
μαστίγιο στον Πρετεντέρη, ο διασταλτικός ιστορικός χρόνος συμπύκνωσε νέες
μεθόδους για να διαφυλάξει τα καλά και συμφέροντα.
Λοιπόν, μπορεί να πει κάποιος, να που πρόκειται για έναν αναπόδραστο
μηχανισμό.
Δεν είναι όμως έτσι. Τουλάχιστον πάλι η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν
είναι έτσι. Ότι, αν μέσα στο πιο οχυρωμένο κλουβί το λιοντάρι ψάχνει τρόπο
διαφυγής, ο άνθρωπος μπορεί να το τινάξει ολόκληρο. Η αποτελεσματικότητα του
μηχανισμού δε βρίσκεται στην αδυναμία διάλυσής του, αλλά στη «θαλπωρή» που
προσφέρει. Η αποδοχή αυτής της θαλπωρής συνιστά την ηλιθιότητα.
Ο ηλίθιος - της καλύτερης εκδοχής - αγανακτεί καφενειακά με
την αθλιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, ενίοτε επιτίθεται στο δάσκαλο,
μαθαίνει εύκολα να πληρώνει γι αυτό που δικαιούται, προτιμά να καταφεύγει στο
μεταθανάτιο παράδεισο, αφήνεται να κολακευτεί από τον πολιτικάντη, ανοίγει
τ΄αυτιά του μόνο στο δελτίο των 8 και το βρίσκει πιο χρήσιμο να σωπαίνει όταν εντέλλεται.
Ο ηλίθιος συρρικνώνεται και φροντίζει να συρρικνώσει και τα παιδιά του, ώστε να
περάσουν όλοι μαζί λάθρα βιώσαντες’ αυτή μάταιη ζωή. Εξάλλου του λέει και
ο παπάς πως αυτό είναι ψυχοσωτήριο.
Η μηχανή δεν είναι ανίκητη. Ίσως είναι απλά φιλόξενη.
• ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ ΑΦΕΛΕΙΑ ΚΑΙ
ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗ ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΙΑ Ο φτωχός ονομαζόταν κάποτε προλετάριος στη Δύση και κολασμένος της γης στον
τρίτο κόσμο.
Σήμερα έχουν κατά πολύ εκλείψει αυτές οι ορολογίες. Θεωρούνται παλιομοδίτικες
και ξύλινες.
Ο φτωχός, στο διάστημα της πλαστικής ευημερίας, διέγραψε ο ίδιος τον εαυτό του
από την κοινωνική του τάξη.
Με τηλεόραση πλάσμα στο δυάρι, μπιντέ στην τουαλέτα κι ένα Φίατ με δόσεις,
θεώρησε την ταξική πάλη υπόθεση παρωχημένων εποχών.
Τον είπαν μικροαστό κι αισθάνθηκε το μπόι του να ψηλώνει.
Τον είπαν « κοινωνικό εταίρο» στις διαπραγματεύσεις για το πώς θα τον σφάξουν
κι αισθάνθηκε ισότιμος με το βιομήχανο «συνομιλητή».
Άφησε να πάνε οι λαθρομετανάστες στη θέση των προλετάριων και ο ίδιος
απαρνήθηκε την προέλευσή του. Οι δάσκαλοι ξέχασαν πως ήταν παιδιά αγροτών, οι
αγρότες επιδοτήθηκαν για να γίνουν επιχειρηματίες εναλλακτικού τουρισμού και
κολακεύτηκαν απ’ αυτό.
Και επειδή η αποποίηση της κληρονομιάς απαιτεί ειδική πράξη, για να νοιώθει όλο
και λιγότερο φτωχός, αποφάσισε να ξεμπερδεύει τους λογαριασμούς του με τους
άλλους φτωχούς.
Δεν συνδιαλεγόταν πια μαζί τους, αγωνιούσε μόνο να μεταπηδήσει σε άλλη
κατηγορία, Έτσι σιγά-σιγά είδε τους ανθρώπους της τάξης του σαν κοινωνικά
απόβλητα. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να μεταχειρίζονται τους όμοιους του σαν
οικιακά λύματα, φτάνει να μην ήταν ο ίδιος μέσα.
Δεν θα είχε κανένα πρόβλημα αν έστελναν τους φτωχούς σε τροχιά γύρω από τη γη,
γιατί όλοι τον διαβεβαίωναν ότι θα τον εξαιρούσαν, λόγω καλής συμπεριφοράς. Κι
όσες αποδείξεις καλής συμπεριφοράς χρειαζόταν, τις έδινε και με το παραπάνω.
Θεωρητικοποίησε την απεργοσπασία σε ιερό δικαίωμα στη δουλειά, τις
επικύψεις στο αφεντικό σε συνεργατική διάθεση, το γλείψιμο του κάθε πολιτικάντη
σε κοινωνική δράση.
Η άλλη περίπτωση μικροαστού που δεν προχώρησε στις παραπάνω προωθημένες
δράσεις, επέλεξε ταπεινά το cocooning. Την αμερικάνικη μόδα που σάρωσε στις
δεκαετίες του ‘70, ’80: «κλείσου και προφυλάξου στο κουκούλι σου».
Αναλφάβητος ιστορικά και κοινωνιολογικά αφού πέρασε από την προηγούμενη
κατηγορία της τυποποίησης και απέκτησε το iso του ηλίθιου, κολακεύτηκε με τα
ψίχουλα και τις χάντρες που του έδωσε το αφεντικό, σε τέτοιο σημείο μάλιστα,
ώστε σήμερα νοιώθει ότι μπορεί και να μην τα δικαιούται. Ότι, αν βγάλει το
μεγάλο σκασμό, μπορεί και να γλιτώσει τις χάντρες. Ότι, αν συνεχίσει να
απαρνιέται την τάξη του, μπορεί και να τη σκαπουλάρει.
Σήμερα, τώρα που μιλάμε, βλέπει να έρχεται το τσουνάμι και να παρασύρει ζωές –
τα ίδια τα παιδιά του – και ανεβαίνει στην ταράτσα να μαζέψει τη μπουγάδα για
να μη βραχεί.
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.
• ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ
ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΤΥΦΛΑ Με βαθύ σεβασμό στους αγωνιστές της Αριστεράς, που δραπέτευσαν από το
μηχανισμό της χειραγώγησης και με βαρύ κόστος υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται
την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αγωνίζονται για κοινωνική δικαιοσύνη, δεν μπορεί
να μείνουν στο απυρόβλητο αυτοί που "δεν ήθελαν να αλλάξει τίποτα. αλλά
ήθελαν να προσποιούνται ότι ήθελαν". Αυτοί που εξαγόρασαν τους αγώνες
άλλων, που χουχούλιασαν στη ζεστασιά της συστημικής αντιπολίτευσης, και
που σήμερα, την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν, αυτοί θεωρούν ότι
επιτελούν το χρέος τους απέναντι στην ιστορία με διαπιστώσεις από άμβωνος,
αναθέματα και φοβικές περιχαρακώσεις.
Η κατηγορία αυτή απέκτησε το iso του ηλίθιου πιο βασανιστικά από τις
προηγούμενες.
Δεν επαναπαύτηκε στη φιλόξενη μηχανή της χειραγώγησης. Άνοιξε ρωγμές και
δραπέτευσε σε κάποιο στάδιο πριν την εξαγωγή του τελικού προϊόντος.
Του τελικού προϊόντος. Γιατί κατά τα άλλα η ως ένα σημείο επεξεργασία, την
έκανε ευεπίφορη στη χειραγώγηση. Δε μαζοποιήθηκε στον κανόνα αλλά στην
εξαίρεση.
Αν το καταφύγιο του ανθρώπου είναι η κοινωνία, του ηλίθιου είναι η
συσπείρωσή του σε μια ομάδα με άλλους ηλίθιους.
Όταν η αναγκαία για την κοινωνική δράση συλλογικότητα, παίρνει τα
χαρακτηριστικά της αγέλης και το κοινωνικά αναγκαίο υποκαθίσταται από το
κομματικά χρήσιμο, ο ηλίθιος επίσης μεταλλάσσεται από απλό βλάκα, σε πονηρό
βλάκα. Ένα ανθρωπάκι υστερικά οχυρωμένο στην κομματική γραμμή και την
μονοτονία των τσιτάτων, καχύποπτο έως επιθετικό σε όλους όσους τολμούν να
αμφισβητούν το άνωθεν παπικό αλάθητο, περιχαρακωμένο σ’ ένα κοινωνικό αυτισμό
που δε βλέπει πέρα απ’ τη μύτη του.
Η «διαλεκτική» του σκέψη αρνείται επίμονα να δει σήμερα την αναγκαιότητα ενός
πλατιού μετώπου για την απαλλαγή από τα νεκρόφιλα αρπακτικά, την ίδια
στιγμή που οικειοποιείται την ιστορία των απελευθερωτικών μετώπων,
πλαστογραφεί την υπογραφή τους και μονοπωλεί διαστρέφοντας τους στοχασμούς
μεγάλων επαναστατών.
Αυτός ο τύπος του ηλίθιου είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, όχι μόνο γιατί δεν είναι
πρόθυμος για κανενός είδους αυτοκριτική, όχι μόνο γιατί μεταστρέφει το κοπαδικό
σε ιδεολογικό αλλά γιατί, κυρίως, αποθαρρύνει και αναστέλλει την κοινή
δράση, και τη συρρικνώνει σε μικροκομματική κλίμακα.
Έχει δίκιο ο Μπογιόπουλος στη διαπίστωση του
επιλόγου του πως οι κοινωνικές διεργασίες, πόσο μάλλον οι κοινωνικές
εξεγέρσεις, έχουν μια ατέλεια: δεν μπορούν να παρασκευαστούν με όρους
τηλεμαγειρικής, ούτε να προβλεφτούν με την ακρίβεια των αστρολογικών
προβλέψεων. Η απάντηση στο ερώτημα ‘ρήξη και ανατροπή ή ενσωμάτωση και
αναπαραγωγή του συστήματος πρέπει να λάβει υπόψη της τη φενακισμένη συνείδηση,
την ανεστραμμένη εικόνα του κόσμου, σε όλα τα επίπεδα.
Ή θα δούμε και θα μιλήσουμε έντιμα για όλων των ειδών τις
ηλιθιότητες, μαζί και αυτήν που μας αφορά, ή θα πάμε στην κατηγορία του
γελοίου, του ηλίθιου που δεν αποδέχεται την ηλιθιότητά του και προσπαθεί να
εντυπωσιάσει με εξυπνακισμούς. Ο βαρύς χειμώνας που αφήσαμε να σαρώσει
τα καλοκαίρια, η έρημος που μας την έδειχναν και αλληθωρίσαμε βλέποντας
το δάχτυλο, επελαύνουν με αμείλικτη ορμή. Δεν έχουμε πια κανένα άλλοθι.
Το 1948 ο Βίλχελμ Ραιχ
έγραψε το περίφημο βιβλίο“Άκου ανθρωπάκο”
Στο βιβλίο
του αυτό μιλούσε για τον μέσο ανθρωπάκο που τα περιμένει όλα έτοιμα, που
αναθέτει σε άλλους να αποφασίζουν για αυτόν, που βολεύεται με
κάθε ευκαιρία εις βάρος των συνανθρώπων του, που είναι ένας μικρός
άνθρωπος, ένας ανθρωπάκος.
Σήμερα
στην Ελλάδα του 2012 βρίσκουμε τον ίδιο ανθρωπάκο μόνο που τώρα έχει
υποστηρικτές και καθοδηγητές. Ο έλληνας ανθρωπάκος του 2012 δεν
είναι αυτός που έχει βολευτεί, που έχει ψηφίσει ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, αυτός που
είναι στο δημόσιο με μέσο ή αυτός που παρόλο την κρίση ο μισθός του έμεινε
ανέπαφος.
Ο
ανθρωπάκος δεν είναι το κομματόσκυλο και ο διεφθαρμένος εφοριακός.
Ο ανθρωπάκος είναι ο μέσος άνθρωπος που πλήγεται και βλέπει τη ζωή του
να γυρίζει στο μηδέν και δεν κάνει τίποτα για αυτό. Ο ανθρωπάκος που μετά
από 8 ώρες στην δουλεία με μισθό 500 ευρώ γυρνάει σπίτι και βλέπει
τηλεόραση και ειδήσεις. Ο ανθρωπάκος αυτός λοιπόν κάθεται σπίτι του, βγαίνει
που και που με τους φίλους του και μιλάει και λέει μεγάλα πράγματα. Λέει
ότι δεν αντέχει άλλο. Λέει ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο.
Λέει ότι ο λαός πρέπει να βγει στους δρόμους και να ρίξει αυτή την
κωλοκυβέρνηση. Λέει, λέει και όλο λέει.
Η
αλήθεια είναι όμως ότι ο ανθρωπάκος φοβάται. Φοβάται να βγει στον
δρόμο γιατί δε θέλει να φάει ξύλο. Περιμένει λοιπόν την ώρα που ο λαός θα
είναι έτοιμος να ξεσηκωθεί, θα βγει στους δρόμους και τότε θα επιλέξει με
κάθε μέσο να διεκδικήσει το δίκιο του. Φοβάται όμως ακόμα να βγει στο
δρόμο γιατί είναι πολύ μικρός για να σηκώσει το βάρος του να βγει πρώτος.
Αλλά
δεν είναι ο πρώτος. Η κατάσταση στη χώρα μας μπορεί τώρα να φτάνει στο
απροχώρητο ,αλλά η κατάσταση έχει φτάσει εκεί σε πολλές οικογένειες.
Η χώρα μπορεί τώρα να πτωχεύει αλλά υπάρχουν πολλές οικογένειες που εδώ
και καιρό έχουν πτωχεύσει, πολλοί άνθρωποι που έχουν μείνει άνεργοι,
πολλά σπίτια που δεν έχουν να πληρώσουν λογαριασμούς, πολλοί γονείς που
βλέπουν τα παιδιά τους να πεινάνε. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι έχουν ήδη βγει
στον δρόμο. Στην αρχή ειρηνικά και όταν είδαν ότι δεν πάει άλλο, όταν
έφτασαν να έχουν να ανησυχούν και για τη γιαγιά, που της πετσοκόβουν τη
σύνταξη, πέρα από τον εαυτό τους και τα παιδιά τους, τότε περάσανε στο
επόμενο στάδιο.
Θα
περίμενε κανείς ο ανθρωπάκος να έβρισκε έναυσμα από αυτό και να έβγαινε
επιτέλους μαζί τους στους δρόμους να ρίξει αυτή την κυβέρνηση
να καταδικάσει έμπρακτα αυτή την πολιτική πριν φτάσει και αυτός σε εκείνο
το σημείο. Αλλά πουθενά ο ανθρωπάκος. Ο ανθρωπάκος είναι σπίτι του και
βλέπει τηλεόραση. Και θα μου πεις μα αυτός εντάξει φοβόταν να κατέβει
πρώτος αλλά τώρα είναι και άλλοι όπως ήλπιζε, γιατί δεν είναι στο δρόμο να
παλεύει.
Γιατί
ο ανθρωπάκος εθελοτυφλεί. Δε βλέπει ανθρώπους, βλέπει κάφρους
και μπάχαλους. Δε βλέπει ανέργους οικογενειάρχες που δεν έχουν να ταΐσουν
τα παιδιά τους, δε βλέπει φοιτητές απελπισμένους χωρίς μέλλον,
βλέπει παρακρατικούς μηχανισμούς.
Και
μέσα σε όλα αυτά τα κανάλια είναι εκεί για τον ανθρωπάκο.
Θα παρουσιάσουν τον μπάχαλο που έκαψε το αττικόν ως τον
πλιατσικολόγο παρακρατικό κάφρο, όχι ως τον απελπισμένο πολίτη. Το αττικόν
θα γίνει θέμα στις ειδήσεις, πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες επισκιάζοντας τον
βασικό μισθό στα 450 ευρώ, την κατάργηση των εργατικών κατακτήσεων, και το
νέο απάνθρωπο χαράτσι που επέβαλε η κυβέρνηση. Μα κάηκε το αττικόν… Και ο
ανθρωπάκος έχει να λέει τώρα για τους απολίτιστους που κάψανε το ιστορικό
αυτό κτήριο.
Και
άντε τα κανάλια ελέγχονται από τις κυβερνήσεις και τους προύχοντες και
έχουν λόγο να τα λένε αυτά. Ο ανθρωπάκος γιατί τα πιστεύει; Αφού προχτές
είδε τον διπλανό του να μετακομίζει την οικογένεια σε δυάρι γιατί δεν
υπάρχουν λεφτά. Εχτές του είπε το παιδί του για τον Κωστάκι στο
σχολείο που είναι νηστικός 3 μέρες. Σήμερα του ήρθε το νέο χαράτσι το
οποίο όλως παραδόξως αυξήθηκε ενώ ο μισθός του μειώθηκε. Γιατί; Γιατί έτσι
ο ανθρωπάκος μπορεί να μείνει λίγο ακόμα σπίτι. Γιατί αν δει την αλήθεια
και έχει λίγο τσίπα πάνω του πρέπει να βγει με τη πέτρα στο χέρι και να
παλέψει για τους συνανθρώπους του, να παλέψει γιατί σε λίγο και αυτός εκεί
θα είναι. Δε θα βγει βέβαια μαζί με τους παρακρατικούς και τους
προβοκάτορες.
Ποιός
θα έβγαινε;
ΑΛΛΑ
ΟΧΙ. Ο Ανθρωπάκος εθελοτυφλεί γιατί αυτό ξέρει να κάνει. Γιατί μια ζωή
έχει μάθει να βάζει άλλους να παίρνουν αποφάσεις για αυτόν άλλους να δρουν
για αυτόν. Από το σπίτι του που οι γονείς του που του έλεγαν πάντα τι να
κάνει, από το πανεπιστήμιο που επαναστάτησε σύμφωνα με την καθοδήγηση της
κνε και σε όλη του τη ζωή που εξέλεγε ανθρώπους σε κάθε βαθμίδα για
να παίρνουν αποφάσεις και να του λένε τι να κάνει, ή ακόμα καλύτερα να
δρουν για αυτόν. Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι ο ανθρωπάκος δε φοβάται τον
αστυνόμο που θα βρει απέναντί του αν πάρει την κατάσταση στα χέρια του, δε
φοβάται τα δικαστήρια αν συλληφθεί. Φοβάται την ίδια την ιδέα του να
δράσει.
Φοβάται,
γιατί δε ξέρει να το κάνει. Περιμένει λοιπόν να αναθέσει την επανάσταση σε
κάποιον, ή ακόμα καλύτερα να βγουν οι υπόλοιποι να κάνουν ότι είναι να
κάνουν και αυτός απλά να απολαύσει το αποτέλεσμα πάντα φοβισμένος και
μικρός στο σπίτι του.
ΦΟΒΑΤΑΙ
ΓΙΑΤΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΑΥΤΟΣ.
Όχι
ανθρωπάκο δε θα σε στηρίξω όσο και αν το θες
Όχι
ανθρωπάκο δε θα σε δικαιολογήσω όσο και αν το χρειάζεσαι
Γιατί
όταν σε χρειάστηκα εγώ, εσύ ήσουν φοβισμένος στο σπίτι σου με τη τηλεόραση
σου αγκαλιά και με έβριζες που έκαιγα την Αθήνα…..
Για την ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΤΟΥ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ προς όφελος της ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ!
Σε μια χώρα που
φαίνεται να μην υπάρχει πια καμιά θέση για τους εργαζόμενους και τη νεολαία
της, ο λαός δεν έχει άλλη λύση απ’ την εξέγερση για να διώξει τους δυνάστες
του, να ξανακερδίσει το δικαίωμά μας στη δουλειά, στο μισθό, στη ΖΩΗ!
Φτάνει πια! Βαρεθήκαμε
σχεδόν τρία χρόνια τώρα να μας κλέβουν κομμάτι-κομματάκι τη ζωή μας. Να μας
λένε πως πρέπει να πληρώσουμε για ένα χρέος, για το οποίο εμείς οι εργαζόμενοι
δεν έχουμε καμιά ευθύνη αφού οι μόνοι που επωφελήθηκαν από τα δάνεια ήταν οι
τραπεζίτες κι οι μεγαλοεργολάβοι.Να μας λένε πως για να σωθεί η χώρα πρέπει ο μισός
πληθυσμός της να ζει ανάμεσα στην ανεργία και την περιστασιακή εργασία, χωρίς
κανένα εργασιακό δικαίωμα. Να μας λένε πως πρέπει να ζήσουμε με 400€, χωρίς
σχολεία για τα παιδιά μας, χωρίς γιατρούς και φάρμακα. Να μας λένε πως για να
σωθεί η χώρα πρέπει εμείς τα φτωχά λαϊκά στρώματα να πληρώνουμε όλο και
περισσότερους έμμεσους και άμεσους φόρους αλλά και κεφαλικούς φόρους και
χαράτσια στην κατοικία. Να μας λένε πως μετά από 30 και πλέον χρόνια δουλειάς
δικαιούμαστε μια σύνταξη …επίδομα κηδείας. Να μας λένε πως για να σωθεί η χώρα
πρέπει να ξεπουληθεί στους τοκογλύφους δανειστές της όλη η δημόσια περιουσία
που με τους κόπους του λαού φτιάχτηκε.
Ξέρουμε πια πως το
μαύρο μέτωπο της εξουσίας – κυβερνήσεις (Καραμανλή, Παπανδρέου, Παπαδήμου),
Ευρωπ. Ένωση και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο– όταν μιλά για σωτηρία της χώρας
δεν αναφέρεται στους εργαζόμενους αλλά στους τραπεζίτες και τους
μεγαλοεργολάβους, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές κι όλους αυτούς που θέλουν
το μισθό ένα “ξεροκόμματο” να τον ξανακάνουν, για να συνεχίσουν αυτοί “να τρώνε
με χρυσά κουτάλια”. Σ’ αυτούς χαρίζει φόρους και εισφορές στα ασφαλιστικά
ταμεία και τους επιτρέπει να κλείνουν όποτε θέλουν τις επιχειρήσεις, να
απολύουν χωρίς όρια τους εργαζόμενους, να κάνουν τα ωράριά τους λάστιχο. Γι
αυτούς και μόνο ενδιαφέρεται, για να εξασφαλίσει την αύξηση των κερδών τους,
αδιαφορώντας αν ο λαός ξαναζεί συνθήκες της δεκαετίας του ’50, με τα συσσίτια
και τη μετανάστευση να επιστρέφουν.
Βαρεθήκαμε να
περιμένουμε όλους αυτούς που μιλούν στο όνομα των εργαζόμενων και του λαού να
οργανώσουν την αντίδρασή μας στην αντιλαϊκή πολιτική. Να συμμετέχουμε σε
κινητοποιήσεις με ημερομηνία λήξης, σε αγώνες “για την τιμή των όπλων”, αγώνες
αποσπασματικούς ενάντια σε κάποιο αντιλαϊκό μέτρο (ενώ είναι γνωστό ότι πολλά
άλλα χειρότερα ακολουθούν), αγώνες που κανέναν δεν τρομάζουν και καμιά
αντιλαϊκή πολιτική δεν μπορούν να σταματήσουν. Να βλέπουμε την ηγεσία του
συνδικαλιστικού κινήματος αντί να οργανώνει ένα εργατικό κίνημα ανάχωμα στις
επιδιώξεις του μαύρου μετώπου κυβέρνησης-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. να στήνει κυματοθραύστες
της λαϊκής οργής.Ξέρουμε πια ότι κανένας αγώνας δεν μπορεί να είναι νικηφόρος
αν δεν έχει συνέχεια, μαζικότητα, αποφασιστικότητα, αλληλεγγύη κι αν πάνω απ’ όλα
δεν οργανώνεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Η πρώτη νίκη που, με
τη συγκρότηση των Πρωτοβουλιών-Επιτροπών Κατοίκων και των Συνελεύσεων
Γειτονιάς, πετύχαμε στο θέμα των χαρατσιών, όπου παρά την τρομοκρατία
κυβέρνησης και Μ.Μ.Ε., εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά δεν πλήρωσαν το χαράτσι
στην κατοικία αλλά κανένα σπίτι δεν έμεινε χωρίς ρεύμα, δείχνει το δρόμο: Οι
αγώνες μας μπορούν να έχουν αποτέλεσμα μόνο αν στηρίζονται σε αμεσοδημοκρατικές
διαδικασίες, έξω δηλ. από λογικές ανάθεσης της οργάνωσης και καθοδήγησης των
αγώνων σε “φωτισμένες” κομματικές ή συνδικαλιστικές ηγεσίες (που αλλότρια
συμφέροντα πρεσβεύουν), αλλά μέσα από τη συζήτηση για το περιεχόμενο και τις
μορφές δράσεις που τα συμφέροντα και τις ανάγκες των ίδιων των εργαζόμενων
εκφράζουν. Ξέρουμε πάνω απ’ όλα πως η χώρα έχει έναν τεράστιο κοινωνικό
πλούτο που εμείς οι εργαζόμενοι παράγουμε και μερικές οικογένειες
μεγαλοκεφαλαιούχων λυμαίνονται.
Ξέρουμε πως ο
παραγόμενος σήμερα πλούτος είναι αρκετός για τον υπερδιπλασιασμό των μισθών μας
κι όχι το κόψιμο τους στη μέση. Ξέρουμε πως οι διατροφικές και άλλες ανάγκες
του λαού μας και ο φυσικός πλούτος του τόπου επιτρέπουν (αν σχεδιαστούν με βάση
τις κοινωνικές ανάγκες και όχι το κέρδος των καπιταλιστών) την ανάπτυξη
παραγωγικών δραστηριοτήτων που (σε συνδυασμό με την ανάπτυξη των αναγκαίων
δομών παιδείας, υγείας, πρόνοιας) μπορούν να προσφέρουν δουλειά σε όλους.
Κι αυτό ακριβώς
διεκδικούμε: Να πάρει ο λαός την εξουσία και τον πλούτο που ο ίδιος παράγει στα
χέρια του!Γιατί σήμερα δεν είναι αρκετό να μην περάσουν κάποια νέα αντιλαϊκά
μέτρα. Είναι αναγκαίο να καταργηθούν κι όλα αυτά που ήδη έχουν περάσει, μέσα
από τα μνημόνια, το μεσοπρόθεσμο, το πρόγραμμα σταθερότητας, τη δανειακή
σύμβαση και όλο το μαύρο νομοθετικό πλαίσιο που συνδέεται μ’ αυτά.
Γι αυτό και ο αγώνας
πρέπει να είναι συνολικός, να θέτει ξεκάθαρα το αίτημα της ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ
ΜΕΤΩΠΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΠΙΔΟΞΟΥ ΣΥΝΕΧΙΣΤΗ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ,
στην κατεύθυνση μιας συνολικής ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ!Στον κοινωνικό
ζόφο που κυριαρχεί και προβάλλεται ως μονόδρομος, αντιπαραθέτουμε το ΟΡΑΜΑ ΜΙΑΣ
ΑΛΛΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ! Θέτουμε ως κυρίαρχο αίτημα σήμερα στην κοινωνία, την
ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ προς όφελος της ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ.
Ενδιάμεσα δε βήματα-προϋποθέσεις για την εξυπηρέτηση αυτού του στόχου αποτελούν
η διαγραφή του χρέους, η έξοδος από το Ευρώ και την Ευρωζώνη, η κρατικοποίηση
των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων-ΔΕΚΟ με εργατικό-κοινωνικό έλεγχο, οι
αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και δαπάνες για υγεία-παιδεία-πρόνοια. Ένα
τέτοιο αίτημα μπορεί να αντιπαρατεθεί ανοιχτά με τις λογικές της ήττας που
περιορίζουν τους αγώνες στη διαμαρτυρία ή την αντίσταση για να σώσουμε ότι
μπορούμε, αμφισβητεί ανοιχτά το μονόδρομο της φτώχειας και της εξαθλίωσης, προβάλλοντας
τη δυνατότητα επιβολής ενός άλλου δρόμου που θα μοιράζει τον πλούτο σ’ αυτούς
που τον παράγουν. Ένα τέτοιο αίτημα δεν θέτει απλά το ερώτημα «Ή αυτοί ή εμείς»
αλλά του δίνει συγκεκριμένο περιεχόμενο, ξεσηκώνει της «γης τους κολασμένους»,
γεμίζει ελπίδα, έμπνευση, διάθεση για αγώνα.
Η πρότασή μας
κατατίθεται σε όλες τις Πρωτοβουλίες-Επιτροπές Κατοίκων και τις Συνελεύσεις
Γειτονιάς, τις Συνελεύσεις και τις Επιτροπές Αγώνα των Εργατικών Σωματείων και
των Φοιτητικών Συλλόγων της Θεσ/νίκης αλλά και όλης της χώρας. Με περιεχόμενο
το ΣΤΟΧΟ-ΟΡΑΜΑ της ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ προς όφελος της
ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ και
-Διαγραφή του Δημόσιου
Χρέους αλλά και ιδιωτικών χρεών προς τράπεζες π.χ, στεγαστικών
-Κρατικοποίηση των
τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό-κοινωνικό έλεγχο και μείωση
τιμολογίων
-Αυξήσεις μισθών,
συντάξεων και κοινωνικών δαπανών
-Έξοδος από το
Ευρώ-ευρωζώνη και χτύπημα της ακρίβειας
-Συντακτική Συνέλευση
(ή και δημοψήφισμα) για κατοχύρωση θεσμών Άμεσης Δημοκρατίας, διαφάνειας και
κοινωνικού ελέγχου στις πολιτειακές και κρατικές δομές, αποδέσμευση-αποχώρηση
της χώρας από καπιταλιστικούς και ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς (Ε.Ε., ΝΑΤΟ)
Οργανώνουμε τη ΛΑΪΚΗ
ΕΞΕΓΕΡΣΗ που θα οδηγήσει στη ΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ.Ξεκινώντας από την Κυριακή 4
του Μάρτη, συγκεντρωνόμαστε κάθε Κυριακή στην κεντρική πλατεία κάθε πόλης, όχι
μακριά κι έξω από τη ζωή της πόλης… Συμμετέχουμε-οργανώνουμε τις (έστω και)
κλαδικές ή σωματειακές απεργίες που θα εξαναγκάσουν τη συνδικαλιστική
γραφειοκρατία να προχωρήσει σε πανεργατική απεργία, παρακωλύοντας την
οικονομική λειτουργία του συστήματος, το μόνο πράγμα που τρομάζει του
καπιταλιστές… Κι αν μέχρι τότε δεν έχουμε καταφέρει να τους διώξουμε, την
Κυριακή 25 του Μάρτη, επέτειο του ξεσηκωμού για την ανεξαρτησία αυτής της
χώρας, ορίζουμε ως μέρα έναρξης της λαϊκής εξέγερσης χωρίς ημερομηνία λήξης.
Καταλαμβάνουμε όλους τους χώρους των κεντρικών παρελάσεων σε κάθε πόλη της
χώρας, συγκροτούμε τις ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ του ΛΑΟΥ, που μετεξελίσσονται σε καταλήψεις
στην κεντρική πλατεία κάθε πόλης, όχι μακριά κι έξω από τη ζωή της πόλης αλλά
παρακωλύοντας την οικονομική λειτουργία της, σε συνδυασμό και με Γενική
Πολιτική Απεργία Διαρκείας από 26/3.
Η πρόταση αυτή
περνώντας σε χιλιάδες χέρια, προπαγανδίζεται με κάθε μέσο και σε κάθε χώρο
(προκήρυξη-κείμενο, αφίσα, πανό, ντουντούκες σε γειτονιές, εργασιακούς χώρους,
σχολεία και σχολές – blog, facebook, mail-list – ραδιόφωνα, εφημερίδες
κ.ά.), στηρίζεται με τη δημιουργία τοπικών και εργασιακών επιτροπών αλλά ακόμη
και διεθνών επαφών για κήρυξη της 25ης Μάρτη ως Παγκόσμιας ημέρας
Αντικαπιταλιστικής δράσης (ή 99%) και όποιων άλλων βημάτων σ’ αυτή την
κατεύθυνση.
