Ή με το φασισμό και το «συνταγματικό» του τόξο, ή με τη Δημοκρατική Ενότητα και την παλλαϊκή συσπείρωση.

  Ή με το φασισμό και το «συνταγματικό» του τόξο, ή με τη Δημοκρατική Ενότητα και την παλλαϊκή συσπείρωση.

Τώρα πια όλοι γνωρίζουν. Κανείς δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι έκανε λάθος επειδή δεν γνώριζε. Η εμπειρία τεσσάρων σχεδόν χρόνων εφαρμογής της πιο ανάλγητης πολιτικής που εφαρμόστηκε ποτέ σε μια χώρα, υποτίθεται δημοκρατική, του λεγόμενου δυτικού κόσμου, δεν αφήνουν περιθώρια υπεκφυγής και δικαιολογίας στον οποιονδήποτε.

Οι εκατοντάδες νόμοι που οι υποτελείς κυβερνήσεις ενέταξαν στο Εθνικό Δίκαιο, παραβιάζοντας και αγνοώντας την θέληση του Λαού, αλλά και την ίδια τη Βουλή, έχουν πλέον μεταλλάξει ριζικότατα τον χαρακτήρα του πολιτεύματος, προς όφελος των δανειστών/τοκογλύφων. Έχουν αλλάξει τον χαρακτήρα του Κράτους σε τέτοιο βαθμό, που ακόμα και αυτή η διαθέσιμη Δημοκρατία που υπήρχε μέχρι σήμερα, έχει αρχίσει να χάνεται ανεπιστρεπτί.

Στην θέση του παλαιού πολιτεύματος, κράτους και γενικότερης έννομης τάξης, αυτό που έχει εγκαθιδρυθεί σήμερα, είναι ένα καθεστώς με ρήτρες αποικίας, το οποίο δουλεύει αποκλειστικά για το συμφέρον των τοκογλύφων και των ξένων επικυρίαρχων, καταπατώντας κατάφωρα ακόμα και την βασικότερη αρχή της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας που είναι ότι το κοινοβούλιο και γενικότερα τα όργανα του Κράτους, οφείλουν να πράττουν και να αποφασίζουν πάντα υπέρ των συμφερόντων του Λαού.

Είναι σαφές πια, ότι η κυβέρνηση σε αγαστή συνεργασία με τους πάτρωνές της (ΔΝΤ – ΕΕ – ΕΚΤ – και τους ντόπιους και ξένους τοκογλύφους των «αγορών»), μπροστά στη συνέχιση της καταστροφικής της πολιτικής κατεδάφισης και εκκαθάρισης της χώρας, για να την παραδώσει ολοκληρωτικά στους επικυρίαρχους ως καθαρό οικόπεδο, δεν έχει άλλες επιλογές από την ανοικτή φασιστική εκτροπή.

Καθώς οι ανοχές και οι αντοχές της κοινωνίας απέναντι στις καταστροφικές πολιτικές εξαντλούνται με ταχύ ρυθμό, το καθεστώς προχωρά ακάθεκτο στην εγκαθίδρυση ανοικτής δικτατορίας με ή χωρίς κοινοβουλευτικό μανδύα, διώκοντας τον οποιονδήποτε θεωρεί ότι μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα άνομα συμφέροντά του.

Οι τονωτικές ενέσεις αισιοδοξίας ότι δήθεν πλησιάζει το τέλος της περιπέτειας και ξεκινά η ανάκαμψη δεν πείθει παρά ελάχιστους παρατρεχάμενους και αφελείς. Η προσπάθεια διχασμού του λαού με τη χρήση της ΧΑ και των παρακρατικών συμμοριών της, προκειμένου να καλλιεργηθεί κλίμα αντεκδίκησης και εμφυλίου, δεν απέδωσε. Η κοινωνία αντέδρασε ψύχραιμα, κατανοώντας ότι το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται στο ίδιο το καθεστώς δουλοπαροικίας χρέους και όχι σε μια περιθωριακή ομάδα θρασύδειλων «νταήδων», νονών της νύχτας, πρακτόρων και πληρωμένων δολοφόνων, που λόγω της συγκυρίας, αλλά και με την καθοριστική βοήθεια του κρατικού μηχανισμού και των καθεστωτικών ΜΜΕ  απέκτησε κοινοβουλευτική έκφραση.

Το καθεστώς προσπαθεί μ’ αυτόν τον τρόπο να βρει ερείσματα και να αντλήσει νομιμοποίηση αντιπαραθέτοντας στο δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» το πλαστό και κατασκευασμένο δίλημμα «συνταγματικό τόξο» και ομαλότητα από τη μια και τα «άκρα»  από την άλλη, επιχειρώντας να ταυτίσει τον οποιονδήποτε δεν σκύβει το κεφάλι με τη συμμορία της ΧΑ.

Η κοινωνία αντιλαμβάνεται ότι η ΧΑ χρησιμοποιήθηκε από το καθεστώς, με πρόσχημα την υπεράσπιση δήθεν της δημοκρατικής ομαλότητας, προκειμένου να υλοποιηθεί η εκτροπή. Δηλαδή την κατάλυση και των τελευταίων στοιχειωδών ελευθεριών που έχουν απομείνει σε αυτόν τον τόπο. Ο πρωθυπουργός Σαμαράς το είπε από την Αμερική ξεκάθαρα. Πραγματικός στόχος είναι όποιος αντιδρά στις πολιτικές της υποτέλειας και της ξένης κατοχής. Όποιος στέκεται ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το ευρώ και το ΝΑΤΟ.

Οι λεκτικοί τραμπουκισμοί των στελεχών της κυβέρνησης παίρνουν υλική μορφή με σωρεία διώξεων σε βάρος πολιτών, όπως στην περίπτωση των 27 διωκόμενων της Ιερισσού με τη κατηγορία της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης, ή εκείνη της καταδίκης μαθητών κατειλημμένων σχολείων κτλ. Το όργιο παραβιάσεων των συνταγματικών δικαιωμάτων των πολιτών και του εντεινόμενου αυταρχισμού δεν μένει, παρά να οριστικοποιηθεί με την αναστολή άρθρων του Συντάγματος, ή έστω με την κατεπείγουσα ψήφιση νόμων που θα έρχονται σε ευθεία αντίθεση και θα ακυρώνουν στη πράξη τις Συνταγματικές πρόνοιες που προστατεύουν τα πολιτικά και τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών.

Αυτή την κρίσιμη στιγμή το Ε.Πα.Μ., απόλυτα προσηλωμένο στις αρχές της Δημοκρατίας και πιστό στα προτάγματά του, απευθυνόμενο στον Ελληνικό Λαό τον καλεί να συσπειρωθεί στον Αγώνα και να εφαρμόσει στην πράξη το άρθρο 120 παρ.4 του Συντάγματος μέσα από ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ μέχρι την τελική Νίκη.

Απευθύνει επίσης, ύστατο και αγωνιώδες κάλεσμα σε όλες τις συλλογικότητες και τα κινήματα των πολιτών, σε ανεξάρτητες προσωπικότητες, στις εξωκοινοβουλευτικές πολιτικές οργανώσεις, αλλά και στα κόμματα της Βουλής που δηλώνουν δημοκρατικά και αντιμνημονιακά, να σταθούν επάξια στο ύψος που απαιτούν οι περιστάσεις και που επιβάλλουν οι ιστορικές στιγμές.

Συγκεκριμένα, η πρόσκλησή μας αφορά στην άμεση συγκρότηση της πιο πλατιάς δημοκρατικής συμμαχίας και συσπείρωσης όλων των δυνάμεων, που θα σταθεί με όρους Νίκης απέναντι στο φαύλο και προδοτικό καθεστώς του «συνταγματικού τόξου» της εκτροπής και της ανωμαλίας.

Η πανδημοκρατική αυτή συμμαχία ενότητας και αγώνα μπορεί να στηριχθεί, κρατώντας ο κάθε φορέας που θα συμμετάσχει την αυτονομία του, σε βάση κοινών παραδοχών και προταγμάτων. Οι θέσεις του Ε.Πα.Μ. συνοψίζονται:

1. Ανατροπή του καθεστώτος εθελοδουλίας και υποταγής στους ξένους επικυρίαρχους.

2. Παραδειγματική τιμωρία των ενόχων για τα εγκλήματα κατά της Δημοκρατίας και του Ελληνικού Λαού. Για το έγκλημα εσχάτης προδοσίας της εκχώρησης αμετάκλητα και άνευ όρων της Εθνικής μας κυριαρχίας.

3. Να οδηγηθεί η χώρα (μέσα από υπηρεσιακή κυβέρνηση) σε έντιμες και δημοκρατικές εκλογές για την ανάδειξη  Συντακτικής  Εθνοσυνέλευσης που θα δώσει στην πατρίδα μας το Σύνταγμα που της αρμόζει και μέσω του πρωτογενούς Δικαίου που θα δημιουργηθεί, να καταστούν εφικτά τα συνακόλουθα:

3.1. Μη αναγνώριση και μονομερής διαγραφή του εξωτερικού χρέους.

3.2. Απεμπλοκή από την μέγγενη της Ε.Ε. με πρώτο και καθοριστικό βήμα την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη και την καθιέρωση Εθνικού Κρατικού νομίσματος.

3.3. Σεισάχθεια σε όλα τα ιδιωτικά χρέη που σωρεύτηκαν εξ αιτίας της κρίσης και των καταστροφικών μνημονιακών πολιτικών.

3.4. Αποκατάσταση εισοδημάτων.

3.5. Ανάκτηση από τα πολυεθνικά μονοπωλιακά συγκροτήματα της εσωτερικής αγοράς και ταχεία παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας.

Καλούμε, για μια ακόμη φορά, τα κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται ως αντιμνημονιακά και δημοκρατικά στο Κοινοβούλιο, αλλά και κάθε βουλευτή ξεχωριστά, όλους τους βουλευτές, να προχωρήσουν στην κατάθεση της βουλευτικής τους ιδιότητας και να παραιτηθούν από ένα κοινοβούλιο που είναι σε πλήρη διάσταση με την κοινωνία και με το κοινό αίσθημα περί δικαιοσύνης και νομιμότητας.

Να παραιτηθούν προκαλώντας πολιτική κρίση και κυρίως απονομιμοποιώντας και απομονώνοντας πλήρως τους δωσίλογους της ψευδοκυβέρνησης.

Να στρατευθούν μαζί με το Λαό στον αγώνα για την κατάρρευση του καθεστώτος που επιβλήθηκε από την 5-5-2010 έως και σήμερα πραξικοπηματικά με την παραβίαση των άρθρων 28, 37 και 38, 41 και 54 παρ2 του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.

Να στρατευθούν μαζί με το Λαό στον αγώνα για την αποκατάσταση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Ο Λαός περιμένει απεγνωσμένα την απαρχή μιας πραγματικής ενότητας και ουσιαστικής συσπείρωσης, ώστε να μπορέσει μαζικά να οργανωθεί, για να ανατρέψει μια και καλή το καθεστώς που σταδιακά και εντέχνως, αφαίρεσε κάθε θεμελιώδη Δημοκρατική πρακτική από τη διακυβέρνηση της χώρας.

Όλοι μας θα κριθούμε. Ο λαός θα μας κρίνει με βάση τη δράση μας από δω και πέρα. Μαζί του, στο δρόμο, ή με την παρέα των δωσίλογων που θα «νομιμοποιούνται» με την παρουσία «αντιπολίτευσης» σε μια παρωδία «κοινοβουλευτικής νομιμότητας»; Κανένας δεν μπορεί να υπηρετεί ταυτόχρονα δυο αφεντικά. Ή με τους δωσίλογους ή με τον μαχόμενο Ελληνικό λαό. Ή με το φασισμό και το «συνταγματικό» του τόξο, ή με τη Δημοκρατική Ενότητα και την παλλαϊκή συσπείρωση.

Ας τολμήσουμε όλοι να εμπιστευτούμε τον ελληνικό Λαό. Αυτή τη στιγμή όλοι γνωρίζουν ότι η μάχη δίνεται για την εθνική ανεξαρτησία, τη Δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία.

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΥΗΜΕΡΟΥΣΑ

Αθήνα 14 Οκτώβρη του 2013

Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Μαζί με τους θεατρινισμούς στο κέντρο της Αθήνας με την επωνυμία «Ξένιος Ζεύς», που στοχεύει περισσότερο στο θυμικό των ταλαιπωρημένων από τη μαζική λαθραία μετανάστευση κατοίκων του κέντρου, η νέα τρικομματική κυβέρνηση υποτακτικών στους ξένους αφεντάδες της, δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο στο εσωτερικό για να καταστείλει εκ των προτέρων οποιαδήποτε αντίδραση στην εθελόδουλη και προδοτική πολιτική ξεζουμίσματος του εργαζόμενου Λαού και ξεπουλήματος, ουσιαστικά χαρίσματος απολύτως δωρεάν, κάθε δημόσιου αγαθού και περιουσιακού στοιχείου.

Την επίθεση των ΜΑΤ στη «Χαλυβουργία» προς υπεράσπιση δήθεν του δικαιώματος της εργασίας κάποιων από τους εργαζόμενους και επί της ουσίας των διευθυντικών στελεχών του Μάνεση, τη καθόλου «αθώα» πυρκαγιά στο Βιάννο της Κρήτης, για το ξεκαθάρισμα του εδάφους εγκατάστασης Β-ΑΠΕ,  ακολούθησε η ποινική δίωξη των 13 πολιτών στη Σύρο για τα γεγονότα του Μάρτη του 2011 και μόλις χθες η βίαιη επίθεση με τόνους χημικών και για πρώτη φορά με πλαστικές σφαίρες, εναντίον των κατοίκων της Χαλκιδικής που αντιδρούν στη καταστροφή του δάσους των Σκουριών για τη δημιουργία εκεί χρυσορυχείου από τη καναδική EldoradoGold και τον Μπόμπολα.

Η επίδειξη αυτή «πυγμής» από τη κατοχική συγκυβέρνηση αποτελεί όχι μόνο ειδεχθή εγκληματική πολιτική και καθαρά εχθρική πράξη που στρέφεται εναντίον της χώρας και του Ελληνικού Λαού, αλλά στη πράξη αποδεικνύει την μεγάλη της αδυναμία να προχωρήσει στην εφαρμογή της πολιτικής που επιδιώκει. Φοβάται το Λαό, τρέμει στην ιδέα μιας οργανωμένης αντίδρασής του και προσπαθεί έγκαιρα να τη προλάβει.

Η ευθύνη εδώ των δυνάμεων της Αντιπολίτευσης με αντικατοχικά ή έστω αντιμνημονιακά χαρακτηριστικά είναι μεγάλη. Κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες πρέπει επιτέλους να διαλέξουν στρατόπεδο στον αμείλικτο πόλεμο που διεξάγεται σε βάρος του Λαού και της Πατρίδας.

Ή παραμένουν νομιμοποιώντας το κατ’ επίφαση Κοινοβούλιο, προϊόν της μεγαλύτερης ψυχολογικής βίας που ασκήθηκε ποτέ σε εκλογικό σώμα και που θυμίζει μάλλον τη «Συμβουλευτική» της χούντας, ή έρχονται με το Λαό και πλάι του, σε ένα πλατύ Δημοκρατικό Μέτωπο που θα διεκδικήσει και θα επιβάλει τελικά την Εθνική Ανεξαρτησία του Τόπου και τη πραγματική Λαϊκή Κυριαρχία.

Το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.Πα.Μ.), πιστό στα προτάγματά του και την Ιδρυτική του Διακήρυξη στέκεται αλληλέγγυο στο αγωνιζόμενο Ελληνικό Λαό, στους μικρομεσαίους επαγγελματίες που βλέπουν και τη τελευταία ελπίδα ανάκαμψης να εξανεμίζεται, τους ασθενείς που ήδη αντιμετωπίζουν το φάσμα του θανάτου από τη διάλυση του συστήματος υγείας, τους ανήμπορους που μέσα από τη περικοπή των κοινωνικών επιδομάτων οδηγούνται στην εξαθλίωση και τη ζητιανιά, στους εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά τους, στους διωκόμενους της Σύρου,  στους αγωνιστές της Χαλκιδικής, στους κατοίκους της Κρήτης που μάχονται εναντίον των φαραωνικών Β-ΑΠΕ.

Καλεί όλους τους έντιμους και δημοκρατικούς πολίτες αυτής της χώρας να μη σκύψουν το κεφάλι, αλλά να ενταχθούν μαζικά στις τάξεις του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου, γιατί μόνο με την οργανωμένη πάλη τους μπορούν να αποτρέψουν τη χειρότερη λαίλαπα που έρχεται και να αποκαταστήσουν τα τραύματα που έχουν ήδη προκληθεί στο σώμα της πατρίδας από τις ξένες και ντόπιες κατοχικές δυνάμεις.

ΛΑΟΣ ΕΝΩΜΕΝΟΣ ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΣ

6 Αυγούστου 2012

                                               Η Πολιτική Γραμματεία του Ε.Πα.Μ.

epamkeratsin    epamkeratsinioydrapetsonas.blogspot.com      e-mail  epam.keratsinioy.drapetsonas@gmail.com

                          http://www.facebook.com/EPAM.KERATSINIOY.DRAPETSONAS

ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΕΚΠΟΜΠΗ Α.Ε

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΣ  Καινοτόμα ακούω και φοβάμαι.

ΚΑΖΑΚΗΣ Ποια είναι τα δύο καινοτόμα στοι­χεία; Πρώτο. Απόλυτη προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση του χρέους.

ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΣ  Αμάν... και τώρα τι θα λένε αυτοί που φωνάζουν για τους μισθούς και τις συντάξεις..!!!

ΚΑΖΑΚΗΣ Η Ελλάδα πρέπει να δεσμευθεί νομικά ώστε να δώσει απόλυτη προ­τεραιότητα στη μελλοντική εξυπηρέ­τηση του χρέους. Η δέσμευση αυτή πρέπει να είναι νομικά κατοχυρωμένη : από τη Βουλή των Ελλήνων. Τα έσοδα του κράτους πρέπει πρώτα απ' όλα να χρησιμοποιούνται για την εξυπηρέτηση του χρέους και μόνο το υπόλοιπο των εσόδων μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη χρηματοδότηση των πρωτογενών δαπανών.

ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΣ Αμάν... και τι θα λένε τώρα αυτοί οι τύποι...

ΚΑΖΑΚΗΣ Δηλαδή μισθοί, συντάξεις, υγεία, παιδεία κτλ.

ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΣ Κάτσε, μια στιγμή. Θα σχολιά­σουμε τώρα ή θα σχολιάσουμε μετά

 γιατί θέλω να γελάσω δυνατά σε κά­ποιο σημείο.

ΚΑΖΑΚΗΣ  Όχι, ελεύθερα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα.

ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΣ  Πώς θα μας λένε τώρα ότι αν δεν πάρουμε τα μέτρα, δεν θα έχουμε να  πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις;

ΚΑΖΑΚΗΣ Θα το λένε. Μην ανησυχείς.

ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΣ Τέρμα το επιχείρημά τους, αυτό το ψευδέστατο. Αυτή η παραμύθα δύο χρόνια τώρα... τους τελείωσε. Τέρμα.  Ηρθε η τρόικα να τους τη βάλει πίσω

στο στόμα -για να μην πω τίποτα άλλο-  και τους λέει όλα θα τα παίρνω εγώ

και αν περισσέψει τίποτα, θα το πάρεις  εσύ να το κάνεις ό,τι θες. Πρώτα όμως εγώ. Τώρα πώς θα μας το λένε οι ψεύ­τες οι πολιτικοί μας αυτό το παραμύθι;  Γιατί το ρωτούσανε στους υπουργούς  και οι υπουργοί γελάγανε και λέγανε ότι αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα.  Τώρα τι θα λένε;

ΚΑΖΑΚΗΣ Λοιπόν, αυτό το πράγμα, ότι θα πρέπει να υπάρχει νομική κατοχύρω­ση που θα δεσμεύει τη χώρα ό,τι εισπράττει να το δίνει στους δανειστές  της πρώτα απ' όλα, θα καθησυχάσει το κοινό και τους ιδιώτες δανειστές  ότι η ελληνική δημοκρατία θα τιμήσει τις υποχρεώσεις της μετά το PSI και θα επηρεάσει θετικά την πρόσβαση στην αγορά.

ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΣ Ότι θα ηρεμήσουν οι αγορές. Ε­ντάξει, τα λεφτά είναι εξασφαλισμένα.

ΚΑΖΑΚΗΣ Εδώ άκου τώρα. Σε περίπτωση που μια μελλοντική δόση δεν εκταμι­εύεται, η Ελλάδα δεν μπορεί να απει­λήσει τους δανειστές της με πτώχευση αλλά αντίθετα θα πρέπει να δεχθεί περαιτέρω περικοπές στις πρωτογενείς δαπάνες ως τη μόνη δυνατή συνέπεια της οποιασδήποτε μη εκταμίευσης.

 ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΣ Τους μισθούς και τις συντάξεις εννοεί ως πρωτογενείς δαπάνες ΚΑΖΑΚΗΣ Βεβαίως, πρωτογενείς δαπάνες είναι μισθοί, συντάξεις, υγεία, παιδεία κτλ.

ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΣ Άρα,αυτοί αποφασίσανε ότι αν δεν δώσουμε μια δόση στην Ελλάδα, καθυστερήσαμε, δεν γουστάρουμε βρε αδελφέ, η Ελλάδα δεν έχει το δικαίω­μα να μας απειλήσει «αν δεν με πλη­ρώσετε, τότε και εγώ δεν σας πληρώ­νω».

ΚΑΖΑΚΗΣ Δεν είναι μόνο αυτό. Στην ουσία  αναγνωρίζουν ότι τα λεφτά που θα σου δώσουν, δεν φτάνουν...

ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΣ Ούτε για ζήτω.

ΚΑΖΑΚΗΣ Δεν φτάνουν ούτε καν για να πληρώνεις τα δάνεια που θα τρέχουν μετά το PSI. Επειδή αυτοί ξέρουν ότι η δυναμική του χρέους είναι αδιανό­ητη και αυξητική παρά το οποιοδήπο­τε PSI και επειδή όλοι πλέον ξέρουν ότι η κατάσταση της ευρωζώνης είναι δραματική, σου λένε ότι αν βρεθούμε σε αδυναμία...

ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΣ Γιατί ίσως χρειαστεί να δώσουμε και στις άλλες χώρες που θα χρεια­στούν χρήμα...

ΚΑΖΑΚΗΣ Τότε θα πρέπει να κάνεις παύση πληρωμών προς το εσωτερικό.

ΚΑΚΛΑΜΑΝΟΣ Στους γέροντες. Ας πεθάνουν μωρέ. Δεν πάνε να πεθάνουν; Αυτό λένε.

Συναντηθήκαμε στις πλατείες

Η σπίθα στις καρδιές μας άναψε ένα καλοκαίρι που θρηνούσαμε αμίλητοι στην πλατεία Συντάγματος για τις καταστροφικές φωτιές στην Ηλεία και σε ολόκληρη την Ελλάδα, φορώντας μαύρα μπλουζάκια.

Από τότε η σιωπή μας σιγά – σιγά άρχισε να μετατρέπεται σε κραυγή.

Ανταμώσαμε πολλές φορές στις πλατείες κάθε φορά όλο και περισσότεροι.

Κυνηγηθήκαμε άγρια, ψεκαστήκαμε σαν ενοχλητικά ερπετά από τις δυνάμεις καταστολής. Πιαστήκαμε χέρι με χέρι, φωνάξαμε, μουτζώσαμε, τραγουδήσαμε και χορέψαμε αγκαλιασμένοι και αποφασισμένοι. Ξυπνήσαμε και μετατραπήκαμε σε λαοθάλασσα. Τους τρομάξαμε. Όλες οι ηλικίες, όλες οι ιδεολογίες. Συνεδριάσαμε, διαβουλευτήκαμε, συμποσιαστήκαμε, διαφωνήσαμε, ψηφίσαμε. Προσδώσαμε, για πολλές ημέρες και νυχτιές, το πραγματικό νόημα της Δημοκρατίας στην ιστορική πλατεία.

Ήρθε η άγρια καταστολή, ήρθαν οι «εφιάλτες», προσπάθησαν να μας διασπάσουν, να μας διαλύσουν

Υποχωρήσαμε και ανασυνταχτήκαμε.

Κάποιοι από εμάς μετουσιώσαμε την εμπειρία σε σχέδιο και βαλθήκαμε να το υλοποιήσουμε.

Στην γειτονιά μας, στη ζεστή αγκαλιά της «αυλής της Δογάνης», σμίξαμε ξανά τα χέρια σε κυκλικό χορό και δώσαμε μια υπόσχεση. Να νικήσουμε !

Ενταχθήκαμε στο Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (Ε.ΠΑ.Μ) και γεννήσαμε το «τέκνο της οργής». Δημιουργήσαμε με μοναδικό όπλο την ψυχή μας τον πυρήνα

ΚΕΡΑΤΣΙΝΙΟΥ-ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ.

Διεκδικήσαμε τα αυτονόητα.

Μια πραγματική Δημοκρατία.

Αγάπη για τον τόπο μας και λευτεριά από τις σκοτεινές δυνάμεις κατοχής.

Κάθαρση και αποτροπιασμό των «υβριστών» και ικεσία για την «νέμεση»

Πραγματική αλληλεγγύη και αγάπη για τον συνάνθρωπο στους δύσκολους καιρούς που μας επιβάλουν.

Η συγκυρία καλώς ή κακώς μας οδήγησε στις εκλογές που μας σύρανε, αφού δεν έγινε μπορετό να τις επιβάλουμε με τον τρόπο που οραματιστήκαμε. Αποδεχτήκαμε το στοίχημα και ομόφωνα αποφασίσαμε να συμμετέχουμε και σε αυτήν τη μάχη.

Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Γνωρίζουμε ότι ο αγώνας μας θα συνεχιστεί στις 7 του Μάη και εκεί θα φανεί καθαρά πλέον η πραγματική διάθεση των κάθε ειδών «σωτήρων» μας.

Κάποιοι από εμάς, συμπληρώσαμε με το ονοματεπώνυμο και την παρουσία μας. Το μετωπικό ψηφοδέλτιο του «ΟΧΙ».

Εμείς του Ε.ΠΑ.Μ,  εφαρμόζουμε και σε αυτόν τον αγώνα, τις βασικές ηθικές και δημοκρατικές αξίες μας.

Κανείς υποψήφιός μας δεν έχει εμπλακεί ξανά σε πολιτικά αξιώματα.

Αποδίδει την βουλευτική αποζημίωση κατά 50% στο Ε.ΠΑ.Μ

Επιστρέφει την κατάπτυστη κρατική επιχορήγηση προς τα κόμματα της Βουλής, στον φυσικό δικαιούχο που δεν είναι άλλος από τον δοκιμαζόμενο συνάνθρωπο.

Συμμετέχει μοναχά σε μία βουλευτική θητεία

Είναι άμεσα ανακλητός από τον φορέα που τον επέλεξε.

Δεν αποτελεί άμεση επιδίωξή μας η βουλευτική ιδιότητα, αποτελεί απλώς ένα σκαλοπάτι στον ανηφορικό δρόμο που επελέξαμε.

Ζητάμε να μας δώσετε δύναμη και ελπίδα για να συνεχίσουμε μαζί τους δύσκολους αγώνες. Ζητάμε να έρθετε κοντά μας, να μας ακούσετε και να διαπιστώσετε την αλήθεια των λόγων μας. Ζητάμε να γίνουμε πολλοί γιατί μόνο έτσι δεν θα μπορέσουν να μας λυγίσουν, γιατί μόνο έτσι θα συνεχίζουμε να τους τρομάζουμε και να τους αναγκάσουμε να μας υπολογίσουν και να ακούσουν την κραυγή μας. Τούτες οι εκλογές αποτελούν ευκαιρία για να συμπορευτούμε. Τούτη η Άνοιξη πρέπει να γίνει η δική μας Άνοιξη.

Ας δείξουμε με τον καλό αγώνα μας ότι υπάρχει προοπτική.

               Χατζηαναστασίου Τάσος

Ιστορικός Πολιτισμού-μακροχρόνια άνεργος

ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΤΟΥ Ε.ΠΑ.Μ ΣΤΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΤΟΥ "ΟΧΙ"

ΒΑΒΑΛΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ του Σταύρου

ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ-ΣΑΜΩΝΑ ΜΑΡΙΑ του Παναγιώτη

ΔΟΡΙΖΑΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ του Αναστασίου

ΚΟΡΡΕ ΜΑΡΙΑ του Στέφανου

ΝΟΝΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ του Ιωάννη
ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ ΛΕΥΚΟΘΕΑ του Πέτρου

ΧΑΤΖΗΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ του Γεωργίου

ΠΑΤΑΤΕΣ, ΑΓΓΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Πατάτες, αγγούρια και πολιτική! του Αντώνη Αντωνάκου

του Αντώνη Αντωνάκου

    Δεν είναι κακή ιδέα τα κινήματα. Ακόμα και το κίνημα της πατάτας, το κίνημα της καθαρής αναπνοής ή το κίνημα του φρέσκου σπέρματος.

Ακόμα και το κίνημα των αγανακτισμένων. Συνήθως όμως αγανακτεί όποιος κάθεται στʼ αυγά του, όποιος ψάχνει ατομικές λύσεις, αγανακτεί ο οπαδός, ο σημαιάκιας πλατείας. Αγανακτεί ο άνθρωπος του καθήκοντος όταν ανακαλύπτει πως το καθήκον του ήταν να ξεσκατίζει τον πλούτο των άλλων. Αγανακτούν όσοι φούσκωναν σαν παγώνια με τους περήφανους ολυμπιακούς αγώνες, όταν η κυρία Αγγελοπούλου έκανε κλύσμα στον ένδοξο ελληνικό λαό. Αγανακτούν όσοι ταμπουρώθηκαν χρόνια τώρα στο μαγαζάκι τους ή στη μισθωτή τους σκλαβιά, πιστεύοντας ότι θα ζουν διηνεκώς τη μακαριότητα της απολίτικης πλαστικής τους ευμάρειας.

    Αγανακτούν όσοι πίστεψαν πως το κακό είναι μακριά στο Ιράκ, στο Λάος ή στην Καμπότζη, και πως το ΝΑΤΟ είναι η φτερούγα του θεού.

Αγανακτούν όσοι πίστευαν πως ανήκουμε στη δύση και στο ευρωπαϊκό μαντρί. Αγανακτούν όσοι παραμυθιάζονταν τόσα χρόνια απʼ τα κουμάσια της σοβαρής δημοσιογραφίας, από όσους ετερόφωτους χαρτογιακάδες επισείουν περιδεείς το φόβητρο των άλλων, ξεσπαθώνοντας στα κανάλια πως πάλι γελάνε οι ξένοι μαζί μας. Αγανακτούν όσοι άφησαν τα κοινά στους ατσίδες, όσοι ήταν περήφανοι που τα παιδιά τους γίναν γκαρσόνια ή πορτιέρηδες σε μπαρ. Αγανακτούν όσοι αφέθηκαν στις επιδοτήσεις και στους μεσάζοντες και τώρα τους πολεμούν δικτυακώς. Αγανακτούν οι απατημένοι του τρίτου δρόμου κι όσοι αντί να πλουτίσουν φτώχυναν εν μια νυκτί.

    Αγανακτούν οι επαρχιώτες σκερβελέδες που πήγαν στην πρωτεύουσα και ντρέπονται τώρα για το τσεμπέρι της μάνας τους. Αγανακτούν όσοι υγραίνονταν απʼ την ελεύθερη αγορά την ώρα που αυτοί ήταν μόνιμοι στο δημόσιο. Αγανακτούν όσοι βρέθηκαν ανέτοιμοι, ανίκανοι να απαντήσουν πολιτικά, με την ιστορική τους συνείδηση αλλοιωμένη, το εργασιακό τους ήθος υποβαθμισμένο, την αγωνιστικότητά τους καταρρακωμένη, το μορφωτικό τους επίπεδο καταβαραθρωμένο. Αγανακτούν όσοι φορτώθηκαν δάνεια και πιστωτικές περιμένοντας τώρα το κούρεμα για να ανασάνουν.

Αγανακτούν όσοι διαμαρτύρονται πως δεν υπάρχει ανάπτυξη, αλλά δεν παίρνουν χαμπάρι πως όταν έρθει η ανάπτυξη θα είναι υπό καθεστώς απόλυτης δουλείας. Αγανακτούν όσοι δέχτηκαν κάθε είδους ζωύφιο να τους πιεί το αίμα.

    Αγανακτούν με τους λαθρομετανάστες, την κακιά Μέρκελ, τους κλέφτες πολιτικούς. Αγανακτούν κι ανταλλάσουν σπόρους πατάτες αγγούρια.

Οργανώνουν συσσίτια, δωρεάν μαθήματα. Οργανώνουν τη νέα πολιτική σκέψη που υπαγορεύει το μέγκα, ο σκάι, ο αντέννα. Ζήτω ο εθελοντισμός και η μαλακία! Συνταγές ομαδικής ή ατομικής διεξόδου προσφέρονται σε κάθε γωνιά. Οι τσαρλατάνοι, οι πνευματιστές και τα μέντιουμ είναι οι πολιτικοί ηγέτες του νέου μεσαίωνα. Ο παραλογισμός προτείνεται ως πραγματικότητα και η πραγματικότητα ως παραλογισμός. Σʼ ένα πράγμα συμφωνούν όλοι. Μνημονιακοί, αντιμνημονιακοί, αγανακτισμένοι, εργατοπατέρες συνδικαλιστές, κομματικές μαϊμούδες. Για όλα φταίει η ρουφιάνα η  αριστερά. Η αριστερά έκαψε τους κακόμοιρους εργάτες της μαρφίν. Η αριστερά δεν θέλει την ανάπτυξη, το κίνημα της πατάτας, τους αγανακτισμένους, την Ευρώπη, το ευρώ, τους φράχτες στον Έβρο και τους φράχτες στην οδό Αθηνάς.

    Στο Αλλονζανφάν των αδερφών Ταβιάνι  ακούς τον παππά που ως άλλος Πρετεντέρης από τηλεοπτικού άμβωνος ωρύεται "τι φέρνουνε αυτοί, νερό; Αλεύρι; Φάρμακα; Αυτοί φέρνουνε "όπλα και καταστροφή" και σηματοδοτεί το μοντέρνο χειρισμό της επαναστατικής σκέψης από το σύστημα. Δεν θα σας αντιμετωπίσει η καταστολή. Έχουμε τους μηχανισμούς να σας βάλουμε να πλακωθείτε μεταξύ σας. Στο τέλος βέβαια ο συλλογικός σκοπός επιζεί και θριαμβεύει έναντι του ατομικού σκοπού και του ιστορικού συμβιβασμού. Η Ελπίδα παραμένει για το Μέλλον! Είναι ο μόνος διασωθείς επαναστάτης. Ο πιο νέος από όλους, ο Αλλονζαφάν! Την ώρα που η εκκλησία παίζει το βρωμερό της ρόλο κι ο λαός αγράμματος παρασύρεται και πάει κόντρα στο συμφέρον του.

    Σήμερα σαν χάνοι κοιτάζουμε τους ογκώδεις αντιπροέδρους, άτεγκτους υπουργούς προπαγάνδας τού καθεστώτος κι αναρωτιόμαστε πως πιάστηκαν στη φάκα τόσες ζωές για να καπακώνει ο νεωκόρος της αγοράς με γλαδιόλες τα φλογισμένα κεριά.  Πολυμήχανε αγανακτισμένε, εσύ που νομίζεις πως θα βρεις την άκρη βάζοντας πέτρες στο καζανάκι, σπέρνοντας στους αγρούς φωτοβολταϊκά, ας είναι ελαφρύ το κίνημα της πατάτας που σε σκεπάζει.

Πηγή: alfavita

ΤΟ ΧΡΕΟΣ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΥ

ΕΚΤΟΣ ΑΠ’ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ, ΗΛΙΘΙΕ.

Ζούμε ένα παρατεταμένο εφιάλτη, από τον οποίο δεν ξεφεύγουμε ξυπνώντας.
Έχουμε αρχίσει να βαδίζουμε στην έρημο και ξέρουμε πως έχουμε μπροστά μας ολόκληρη τη Σαχάρα.
Μετά την υπερψήφιση  της νέας ταφόπλακας από τα 199 ανδρείκελα, αυτά που βιώνουμε τα δύο τελευταία χρόνια, περικοπές, εργασιακές ανατροπές, απολύσεις, εφεδρείες, ανεργία, πείνα, νεόφτωχοι, νεοάστεγοι κλπ κλπ θα λογίζονται ωq μερικές σκηνές από το έργο. Η ταινία αρχίζει μόλις τώρα.
Κι όμως! Ακόμη και αυτή τη στιγμή κάποιοι πείθονται πως υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ. Και μάλιστα το βλέπουν, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως είναι το τρένο που έρχεται κατά πάνω μας. 
Ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος το είπε γλαφυρά. Θα έχουμε, μέσα σε δυο χρόνια , μείωση του προσδόκιμου ζωής κατά μια τουλάχιστον δεκαετία.
Πρόκειται για μια μεθοδευμένη γενοκτονία. Την είδαμε να συμβαίνει κι αλλού. Όπου πάτησε το πόδι του το ΔΝΤ, άφησε πίσω του καμένη γη, εκατομμύρια εξαθλιωμένους, χιλιάδες αυτοκτονημένους. 
Όπου συγκροτήθηκε λυκοσυμμαχία, σαν την Ε.Ε, έβαλαν τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα και δε βρέθηκε ούτε η προβιά τους.
Και ενώ μας τυλίγει η φρίκη, άλλοι μιλούν για αεροπορικούς μαζικούς ψεκασμούς με κατασταλτικά (πώς γίνεται όμως κάποιοι να κρατούν ομπρέλα;), άλλοι προσποιούνται πως αν δεν μιλούν για όλ’ αυτά, μπορούν κιόλας να τα ξορκίζουν, πως  συνεχίζει να υπάρχει μια «κανονικότητα», πως όσο η Τρέμη και ο Καψής βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα, όλα  ‘βαίνουν καλώς’, πως αν πάρουμε το μπακαλοδέφτερο και λογαριάσουμε πώς θα μοιράσουμε τις πενταροδεκάρες, μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι, ή τέλος πάντων να κοιμόμαστε, έστω και ανήσυχοι.
Και μέσα σ΄αυτή την έρημο που δεν έχει ούτε αντικατοπτρισμούς ούτε οφθαλμαπάτες.  τα αμετανόητα πασόκια συνεχίζουν να οργανώνουν και να μιλάνε ανοιχτά, με κυνισμό,  για το πολιτικό τους αύριο, η γαλάζια γενιά να προθερμαίνεται για την εξουσία και οι κατάμαυροι νεοφασίστες να έχουν δημόσιο βήμα και να εξαπολύουν φληναφήματα. 
Εκεί που θα ‘πρεπε να πάψουν να υπάρχουν, πολιτικά και βιολογικά, να έχουν φύγει νύχτα από το ρημαγμένο τόπο και, όσοι έχουν μείνει να νοιώθουν ντροπιασμένοι και να δείχνουν αμήχανοι, υπάρχουν και συνεχίζουν να είναι το ίδιο κυνικοί και ξεδιάντροποι.
Και οι άλλοι; Πού είναι οι άλλοι; 
Μάλιστα! Όλο αυτό είναι ο καπιταλισμός, που άφησε να μεσολαβήσει μια ανάσα πλαστικής ευημερίας, δανεικού καταναλωτισμού και χρεωμένης αυταπάτης και μας έπιασε στον ύπνο. 
Και τι θα πούμε λοιπόν; Πως, μπλα-μπλα-μπλα μας παγίδεψαν; Πως μπλα-μπλα-μπλα τους πιστέψαμε;
Και τι σημαίνει αυτό; Αν τα παιδιά μας αποφάσιζαν να  δικάσουν κι εμάς ως συνένοχους, μαζί με τους πρωταίτιους, για την  ερήμωση της ζωής τους, θα μας έδιναν το ακαταλόγιστο; 
Στην καλύτερη δηλαδή περίπτωση, θα μας αθώωναν ως ηλίθιους; 
Στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, στις 12 του μαυροφλέβαρου, είχε πολύ κόσμο. Οι δεκάδες χιλιάδες όμως πάνω από τους πολλούς στην Αθήνα και στην επαρχία - αχ στην επαρχία - πού ήταν; Πού ήταν το ένα εκατομμύριο άνεργοι; Πού κλείστηκαν όλοι αυτοί που τελούν 'υπό εφεδρεία'; Σε ποιο καναπέ βούλιαξαν όλοι αυτοί που βλέπουν τους δικούς τους να παίρνουν τη μεταναστευτική βίζα; Σε ποια άπρακτη απόγνωση χώθηκαν όλοι αυτοί που έχουν άρρωστο το δικό τους άνθρωπο και δε βρίσκουν ούτε σύριγγα στα νοσοκομεία; Με πόσους τόνους ηλιθιότητας ψεκάστηκαν όσοι προχτές ήταν και πάλι απεργοσπάστες;
   
O τίτλος του κειμένου και οι σκέψεις που ακολουθούν, σε καμιά περίπτωση, ας μη θεωρηθούν ως συμπλήρωμα ή αντιπερισπασμός στο σπουδαίο βιβλίο του Μπογιόπουλου.  Θα ήταν  πολύ αλαζονική και υπερφίαλη κάθε απόπειρα συμπλήρωσής του. Στο κάτω-κάτω ας την επιλέξει ο ίδιος ο συγγραφέας. 
Ας πούμε λοιπόν ότι το βιβλίο του Μπογιόπουλου δίνει το ερέθισμα για μερικές σκέψεις. Μιας και δεν είναι αυτή η πρώτη απεύθυνση στον κοινωνιολογικά και ιστορικά «ηλίθιο», ας συμπεριλάβουμε ως ερέθισμα και το βιβλίο του Μάικλ Μουρ, «Ηλίθιε Λευκέ», μια επίσης σπουδαία ανάλυση της σύγχρονης αμερικάνικης κοινωνίας.
Και ο Μπογιόπουλος και ο Μουρ, χρησιμοποιώντας αυτή την κλητική προσφώνηση, μάλλον συνοψίζουν αρκετά γλαφυρά την αγανάχτησή τους, για την κοινωνιολογική τύφλα που έχει πάρει  διαστάσεις  ηλιθιότητας. Επειδή όμως αυτή  η ερμηνεία της προσφώνησης μπορεί να θεωρηθεί  αυθαίρετη και άσχετη με την κρίση και τα συναισθήματα των δύο συγγραφέων,  ας την περιορίσουμε στο πώς την προσλαμβάνει προσωπικά η γράφουσα, για να γλιτώσουμε πιθανές παρεξηγήσεις. 
Και επιπλέον για την αποφυγή παρεξηγήσεων,  αυτές οι σκέψεις ας μη θεωρηθούν ως κριτικό σημείωμα, αλλά και ως αυτοκριτική απολογία.  Κι ας κάτσει ο καθένας από μας να επιμερίσει για τον εαυτό του, την πράξη ή την απραξία του, την ηθελημένη αφέλειά του και τη συνειδητή του αναισθησία, την κουτοπόνηρη περιχαράκωσή του και τη μίζερη ηττοπάθεια, με λίγα λόγια το μερίδιο ηλιθιότητας που μας αναλογεί. 
Γιατί είναι σίγουρο πως, για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε,  ο καθένας από μας  δεν έκανε αυτό που όφειλε να κάνει. σύμφωνα με τον κοινωνικό του προσδιορισμό. 
Το καθήκον τους απέναντι στην τάξη τους το έκαναν υποδειγματικά, μόνο αυτοί που ερημώνουν σήμερα τις ζωές μας. Μπορούμε να τους κατηγορήσουμε για πολλά, όχι όμως για ταξική ασυνέπεια. Υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται τα συμφέροντα της τάξης τους με 'συγκινητική' επιμονή.   
Εμείς βρεθήκαμε ασυνεπείς και ηθελημένα εξαπατημένοι ή εξαγορασμένοι. 
Άλλοτε παραδομένοι σε  μια ξεφτιλισμένη δημοκρατία όλο επιφάσεις και τρικλοποδιές, άλλοτε πλαδαρά χουχουλιασμένοι επί του καναπέως και άλλοτε εξαντλημένοι σε θεωρητικές αναλύσεις και περιγραφές αλλά στην πράξη ολίγιστοι, εκθρέψαμε μόνοι μας τον Γκοτζίλα και τον αφήσαμε να μας τρομοκρατεί.
Βέβαια – κι αυτό ας μην αποτελέσει άλλοθι αλλά ερμηνεία – οι φυσικοί λένε πως όσο περισσότερα και απανωτά  χτυπήματα καταφέρνεις σ’ ένα αντικείμενο, τόσο του παρατείνεις την αδράνεια. 
Σ’ ένα αντικείμενο… 
Μιας και  αυτή, η εξερεύνηση της ηλιθιότητάς μας, παραπέμπει και στον Ηλίθιο  του Ντοστογιέφσκι, ας κρατήσουμε απ’ το βιβλίο του μεγάλου μυθιστοριογράφου, μια αποστροφή από τις εξομολογήσεις του Μίσκιν: «…πάντα, όποτε η αρρώστια μου τύχαινε να επιδεινώνεται και με έπιαναν απανωτές κρίσεις, βυθιζόμουν σε πλήρη αποβλάκωση, έχανα εντελώς το μνημονικό μου και παρ’ ότι δούλευε το μυαλό μου, ανατρεπόταν θαρρείς, η λογική ροή των σκέψεών. Κατά συνέπεια μου ήταν αδύνατο να βάλω σε τάξη παραπάνω από δυο τρεις ιδέες.»
Ο Μίσκιν βέβαια περιέγραψε έτσι τα συμπτώματα της επιληψίας από την οποία έπασχε. Μια παθολογική κατάσταση για την οποία δεν έχει καμιά ευθύνη αυτός που υποφέρει και δεν έχει καμιά σχέση με την ηλιθιότητα. Η αποστροφή του Μίσκιν καταγράφεται, όχι γιατί εμείς  πάσχουμε  από επιληψία, αλλά γιατί τα συμπτώματα της κοινωνικής ηλιθιότητας είναι σχεδόν τα ίδια.  Το δικό μας «βύθισμα στην αποβλάκωση» έχει επίσης πάρει παθολογικές διαστάσεις, όμως  δεν επιδέχεται φαρμακευτική αγωγή. Η δική μας ηλιθιότητα είναι, στο μεγαλύτερο μέρος της,  αποτέλεσμα μιας αριστοτεχνικής και αδιάκοπης χειραγώγησης και λιγότερο, αλλά καθόλου ευκαταφρόνητα, συνέπεια προσωπικού εφησυχασμού και ηθελημένης άγνοιας.
Ο «ηλίθιος» του Μουρ ή του Μπογιόπουλου είναι αυτός που αγνοεί την κοινωνική του θέση και τον ιστορικό του προορισμό. Είναι αυτός που συνειδητά ή ασυνείδητα αυταπατάται. Αυτός που θεωρεί τις κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις ως τυχαία και αναπόφευκτα, ασύνδετα συμβάντα, λίγο-πολύ ως φυσικά φαινόμενα και πιστεύει ότι αδυνατεί να τα καθορίσει ή, ακόμη χειρότερα, αδιαφορεί γι αυτά. 
Ο κοινωνιολογικά και ιστορικά «ηλίθιος» δεν έχει μειωμένη εγκεφαλική ουσία. Μπορεί μάλιστα να είναι ιδιοφυής σ’ ένα συγκεκριμένο τομέα. Ιδιαίτερα σήμερα, που η αυστηρή όλο και πιο στενή εξειδίκευση σαρώνει, ιδιοφυείς άνθρωποι σ’ ένα συγκεκριμένο πεδίο, πολιτογραφούνται σωρηδόν στην αυτοκρατορία των ηλίθιων.
Ή όπως το λέει πολύ χαρακτηριστικά ο Χαριτόπουλος στο Εγχειρίδιο Βλακείας,
«…το χαρτί δεν είναι πιστοποιητικό ευφυΐας. Αν το μυαλό κάποιου φτάνει για να πάρει δίπλωμα οδήγησης, κατά πάσα πιθανότητα φτάνει και για να πάρει ένα δίπλωμα σπουδών. Τα νοητικά απαιτούμενα είναι περίπου ισοδύναμα…
Δεν είναι σπάνιο το ενσταντανέ του Μπούλη να ποζάρει με την τήβεννο του Χάρβαρντ και το πτυχίο ρολό στα χέρια του να μην ξέρει που να το βάλει».

Το βιβλίο Μογιόπουλου μπορεί λοιπόν να δίνει το ερέθισμα, ο λόγος όμως είναι  η σημερινή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Ο κυνισμός της δουλικής πολιτικής, η εξουθενωτική πλύση εγκεφάλου, ο προσανατολισμός της δημόσιας εκπαίδευσης στην ακριβοπληρωμένη παραγωγή «χρήσιμων ηλίθιων» και, πάνω απ’ όλα,  η εξαθλίωση των πολλών ανθρώπων, δημιουργούν σε όλο και περισσότερο κόσμο την απορία, πώς είναι δυνατό όλα να γίνονται τόσο ξεφωνημένα και απροκάλυπτα και τα θύματα αυτής της φρίκης να μην αντιδρούμε. 
Η ανοχή της κοινωνικής πλειοψηφίας μοιάζει να παίρνει διαστάσεις γενικευμένης ύπνωσης, καθολικής αποβλάκωσης. 
Βέβαια οι ιστορικοί χρόνοι δεν είναι ημερολογιακοί και  ίσως έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι είναι ανιστόρητη και μικροαστική η βιασύνη στην απαίτηση κοινωνικής αντίδρασης. Ωστόσο, ανεξάρτητα από τη διασταλτικότητα του ιστορικού χρόνου και την αποτελεσματικότητα της χειραγώγησης, η απορία για την κοινωνική αδράνεια συνεχίζει να είναι ένα μεγάλο ζητούμενο.      
Παρακάτω ακολουθούν ορισμένες κατηγορίες κοινωνικής ηλιθιότητας, με διαφορετική ίσως προέλευση, αλλά κοινή κατάληξη. Σε κάποια από αυτές μπορεί ο καθένας να βρει το προσωπικό του στίγμα.  Και για να μη βιαστεί κανείς να προσβληθεί, ας πούμε ξανά ότι, η γράφουσα, έχω κατά καιρούς φιλοξενηθεί σε πάνω από μία κατηγορίες . 

• ΔΙΑΡΚΗΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΚΑΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΗΛΙΘΙΩΝ
Πάρτε το πιο όμορφο τριαντάφυλλο.
Αν το βάλετε σε διάλυμα χλωρίνης, σε λιγότερο από μια ώρα
ο μίσχος του θα γείρει και τα πέταλα θα μαυρίσουν.
Μόνο τα αγκάθια του θα μείνουν όρθια. 
 Το διακύβευμα για τον καπιταλισμό είναι μεγάλο. Τα αμύθητα κέρδη και η δύναμη της εξουσίας. Δυο αδιαπραγμάτευτα προνόμια που, όχι μόνο δεν είναι διαθέσιμος  να ρισκάρει, αλλά οπλίζεται προκαταβολικά για να τα υπερασπιστεί, με νύχια και με δόντια. Και επειδή ξέρει καλά ότι η πρόληψη είναι καλύτερη από τη θεραπεία, έχει οργανώσει ένα πολυδαίδαλο μηχανισμό, επιστημονικής αρτιότητας και μηχανικής τελειότητας που φροντίζει για τη μαζική αποβλάκωση από τα πολύ τρυφερά παιδικά χρόνια ως την ενήλικη πιστοποίηση. Για τα μελαγχολικά γηρατειά, ενώ ξέρει ότι μπορεί να επαφίεται στη βιολογική αδυναμία,  και πάλι δεν εφησυχάζει. Κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι ‘η εξέγερση της τρίτης ηλικίας’ είναι μόνο σενάριο επιστημονικής φαντασίας. 
Σχολείο, θρησκεία, στρατός, βιοπορισμός, ΜΜΕ και μια ψεύτικη δημοκρατία όλο ανέκδοτα και παραισθήσεις, συγκροτούν το μηχανισμό μεθοδευμένης εξηλιθίωσης. 
Το παιδί μαθαίνει, από πολύ μικρό, πώς να υποτάσσεται, να αγελοποιείται, να μαθαίνει πώς να μη μαθαίνει, να αυτοενοχοποιείται, να υπακούει, να καταναλώνει, να αρκείται, να ‘ενημερώνεται για το πρέπον’ και οπωσδήποτε να νοιώθει συμμέτοχος και πρωταγωνιστής σε μια ‘δημοκρατία’ των εν λευκώ αναθέσεων, που του κλείνει το μάτι κάθε τέσσερα χρόνια και όλο το υπόλοιπο διάστημα  τον φτύνει στα μούτρα. Από το φοβισμένο δούλο στον πολίτη Γκα-γκα και  από το μαστίγιο στον Πρετεντέρη, ο διασταλτικός ιστορικός χρόνος συμπύκνωσε  νέες μεθόδους για να διαφυλάξει τα καλά και συμφέροντα.
Λοιπόν, μπορεί να πει κάποιος, να που πρόκειται για έναν  αναπόδραστο μηχανισμό.
Δεν είναι όμως έτσι. Τουλάχιστον πάλι η ίδια η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν είναι έτσι. Ότι, αν μέσα στο πιο οχυρωμένο κλουβί το λιοντάρι ψάχνει τρόπο διαφυγής, ο άνθρωπος μπορεί να το τινάξει ολόκληρο. Η αποτελεσματικότητα του μηχανισμού δε βρίσκεται στην αδυναμία διάλυσής του, αλλά στη «θαλπωρή» που προσφέρει. Η αποδοχή αυτής της θαλπωρής συνιστά την ηλιθιότητα. 
Ο ηλίθιος -  της καλύτερης εκδοχής -   αγανακτεί καφενειακά με την αθλιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, ενίοτε επιτίθεται στο δάσκαλο, μαθαίνει εύκολα να πληρώνει γι αυτό που δικαιούται, προτιμά να καταφεύγει στο μεταθανάτιο παράδεισο, αφήνεται να κολακευτεί από τον πολιτικάντη, ανοίγει τ΄αυτιά του μόνο στο δελτίο των 8 και το βρίσκει πιο χρήσιμο να σωπαίνει όταν εντέλλεται. Ο ηλίθιος συρρικνώνεται και φροντίζει να συρρικνώσει και τα παιδιά του, ώστε να περάσουν όλοι μαζί λάθρα βιώσαντες’ αυτή μάταιη ζωή.  Εξάλλου του λέει και ο παπάς πως αυτό είναι ψυχοσωτήριο.  
Η μηχανή δεν είναι ανίκητη. Ίσως είναι απλά φιλόξενη.

• ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ ΑΦΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗ ΚΟΥΤΟΠΟΝΗΡΙΑ
Ο φτωχός ονομαζόταν κάποτε προλετάριος στη Δύση και κολασμένος της γης στον τρίτο κόσμο. 
Σήμερα έχουν κατά πολύ εκλείψει αυτές οι ορολογίες. Θεωρούνται παλιομοδίτικες και ξύλινες. 
Ο φτωχός, στο διάστημα της πλαστικής ευημερίας, διέγραψε ο ίδιος τον εαυτό του από την κοινωνική του τάξη. 
Με τηλεόραση πλάσμα στο δυάρι, μπιντέ στην τουαλέτα κι ένα Φίατ με δόσεις, θεώρησε την ταξική πάλη υπόθεση παρωχημένων εποχών.
Τον είπαν  μικροαστό κι αισθάνθηκε το μπόι του να ψηλώνει.
Τον είπαν « κοινωνικό εταίρο» στις διαπραγματεύσεις για το πώς θα τον σφάξουν κι αισθάνθηκε ισότιμος με το βιομήχανο «συνομιλητή». 
Άφησε να πάνε οι λαθρομετανάστες στη θέση των προλετάριων και ο ίδιος απαρνήθηκε την προέλευσή του. Οι δάσκαλοι ξέχασαν πως ήταν παιδιά αγροτών, οι αγρότες επιδοτήθηκαν για να γίνουν επιχειρηματίες εναλλακτικού τουρισμού και κολακεύτηκαν απ’ αυτό. 
Και επειδή η αποποίηση της κληρονομιάς απαιτεί ειδική πράξη, για να νοιώθει όλο και λιγότερο φτωχός, αποφάσισε να ξεμπερδεύει τους λογαριασμούς του με τους άλλους φτωχούς.
Δεν συνδιαλεγόταν πια μαζί τους, αγωνιούσε μόνο να μεταπηδήσει σε άλλη κατηγορία, Έτσι σιγά-σιγά είδε τους ανθρώπους της τάξης του σαν κοινωνικά απόβλητα. Δεν είχε κανένα πρόβλημα να μεταχειρίζονται τους όμοιους του σαν οικιακά λύματα, φτάνει να μην ήταν ο ίδιος μέσα.
Δεν θα είχε κανένα πρόβλημα αν έστελναν τους φτωχούς σε τροχιά γύρω από τη γη, γιατί όλοι τον διαβεβαίωναν ότι θα τον εξαιρούσαν, λόγω καλής συμπεριφοράς. Κι όσες αποδείξεις καλής συμπεριφοράς χρειαζόταν, τις έδινε και με το παραπάνω. Θεωρητικοποίησε την απεργοσπασία σε ιερό δικαίωμα στη δουλειά,  τις επικύψεις στο αφεντικό σε συνεργατική διάθεση, το γλείψιμο του κάθε πολιτικάντη σε κοινωνική δράση. 
Η  άλλη περίπτωση μικροαστού που δεν προχώρησε στις παραπάνω προωθημένες δράσεις, επέλεξε ταπεινά το cocooning. Την αμερικάνικη μόδα που σάρωσε στις δεκαετίες του ‘70, ’80: «κλείσου και προφυλάξου στο κουκούλι σου». 
Αναλφάβητος ιστορικά και κοινωνιολογικά αφού πέρασε από την προηγούμενη κατηγορία της τυποποίησης και απέκτησε το iso του ηλίθιου, κολακεύτηκε με τα ψίχουλα και τις χάντρες που του έδωσε το αφεντικό, σε τέτοιο σημείο μάλιστα, ώστε σήμερα νοιώθει ότι μπορεί και να μην τα δικαιούται. Ότι, αν βγάλει το μεγάλο σκασμό, μπορεί και να γλιτώσει τις χάντρες. Ότι, αν συνεχίσει να απαρνιέται την τάξη του, μπορεί και να τη σκαπουλάρει.
Σήμερα, τώρα που μιλάμε, βλέπει να έρχεται το τσουνάμι και να παρασύρει ζωές – τα ίδια τα παιδιά του – και ανεβαίνει στην ταράτσα να μαζέψει τη μπουγάδα για να μη βραχεί.
Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.

• ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΤΥΦΛΑ 
Με βαθύ σεβασμό στους αγωνιστές της Αριστεράς, που δραπέτευσαν από το μηχανισμό της χειραγώγησης και με βαρύ κόστος υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αγωνίζονται για κοινωνική δικαιοσύνη, δεν μπορεί να μείνουν στο απυρόβλητο αυτοί που "δεν ήθελαν να αλλάξει τίποτα. αλλά ήθελαν να προσποιούνται ότι ήθελαν". Αυτοί που εξαγόρασαν τους αγώνες άλλων, που χουχούλιασαν στη ζεστασιά της συστημικής αντιπολίτευσης,  και που σήμερα, την ώρα που εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν, αυτοί θεωρούν ότι επιτελούν το χρέος τους απέναντι στην ιστορία με διαπιστώσεις από άμβωνος, αναθέματα και φοβικές περιχαρακώσεις.    
Η κατηγορία αυτή απέκτησε το iso του ηλίθιου πιο βασανιστικά από τις προηγούμενες.
Δεν επαναπαύτηκε στη φιλόξενη μηχανή της χειραγώγησης. Άνοιξε ρωγμές και δραπέτευσε σε κάποιο στάδιο πριν την εξαγωγή του τελικού προϊόντος. 
Του τελικού προϊόντος. Γιατί κατά τα άλλα η ως ένα σημείο επεξεργασία, την έκανε ευεπίφορη στη χειραγώγηση. Δε μαζοποιήθηκε στον κανόνα αλλά στην εξαίρεση. 
Αν το καταφύγιο του ανθρώπου είναι η  κοινωνία, του ηλίθιου είναι η συσπείρωσή του σε μια ομάδα με άλλους ηλίθιους. 
Όταν η αναγκαία για την κοινωνική δράση συλλογικότητα, παίρνει τα χαρακτηριστικά της αγέλης και το κοινωνικά αναγκαίο υποκαθίσταται από το  κομματικά χρήσιμο, ο ηλίθιος επίσης μεταλλάσσεται από απλό βλάκα, σε πονηρό βλάκα. Ένα ανθρωπάκι υστερικά οχυρωμένο στην  κομματική γραμμή και την μονοτονία των τσιτάτων, καχύποπτο έως επιθετικό σε όλους όσους τολμούν να αμφισβητούν το άνωθεν παπικό αλάθητο, περιχαρακωμένο σ’ ένα κοινωνικό αυτισμό που δε βλέπει πέρα απ’ τη μύτη του. 
Η «διαλεκτική» του σκέψη αρνείται επίμονα να δει σήμερα την αναγκαιότητα ενός πλατιού  μετώπου για την απαλλαγή από τα νεκρόφιλα αρπακτικά, την ίδια στιγμή που οικειοποιείται την ιστορία των απελευθερωτικών μετώπων,  πλαστογραφεί την υπογραφή τους και μονοπωλεί διαστρέφοντας τους στοχασμούς μεγάλων επαναστατών.  
Αυτός ο τύπος του ηλίθιου είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, όχι μόνο γιατί δεν είναι πρόθυμος για κανενός είδους αυτοκριτική, όχι μόνο γιατί μεταστρέφει το κοπαδικό σε ιδεολογικό  αλλά γιατί, κυρίως, αποθαρρύνει και αναστέλλει την κοινή δράση,  και τη συρρικνώνει σε μικροκομματική κλίμακα.

Έχει δίκιο ο Μπογιόπουλος στη διαπίστωση του επιλόγου του πως οι κοινωνικές διεργασίες, πόσο μάλλον οι κοινωνικές εξεγέρσεις, έχουν μια ατέλεια: δεν μπορούν να παρασκευαστούν με όρους τηλεμαγειρικής, ούτε να προβλεφτούν με την ακρίβεια των αστρολογικών προβλέψεων.  Η απάντηση στο ερώτημα ‘ρήξη και ανατροπή ή ενσωμάτωση και αναπαραγωγή του συστήματος πρέπει να λάβει υπόψη της τη φενακισμένη συνείδηση, την ανεστραμμένη εικόνα του κόσμου, σε όλα τα επίπεδα.
 Ή θα δούμε και θα  μιλήσουμε έντιμα για όλων των ειδών τις ηλιθιότητες, μαζί και αυτήν που μας αφορά, ή θα πάμε στην κατηγορία του γελοίου, του ηλίθιου που δεν αποδέχεται την ηλιθιότητά του και προσπαθεί να εντυπωσιάσει με εξυπνακισμούς.
Ο βαρύς χειμώνας που αφήσαμε να σαρώσει τα καλοκαίρια, η  έρημος που μας την έδειχναν και αλληθωρίσαμε βλέποντας το δάχτυλο, επελαύνουν με  αμείλικτη ορμή. 
Δεν έχουμε πια κανένα άλλοθι.

Νίνα Γεωργιάδου
http://www.youtube.com/user/ninageor

Δημοσιεύεται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού ‘ΑΝΤΙΤΕΤΡΑΔΙΑ της Εκπαίδευσης’

ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ.....

Άκου ανθρωπάκο της Ελλάδας του ’12

του Μενέλαου Βούλγαρη 

Το 1948 ο Βίλχελμ Ραιχ έγραψε το περίφημο βιβλίο“Άκου ανθρωπάκο”

Στο βιβλίο του αυτό μιλούσε για τον μέσο ανθρωπάκο που τα περιμένει όλα έτοιμα, που αναθέτει σε άλλους να αποφασίζουν για αυτόν, που βολεύεται με κάθε ευκαιρία εις βάρος των συνανθρώπων του, που είναι ένας μικρός άνθρωπος, ένας ανθρωπάκος.

Σήμερα στην Ελλάδα του 2012 βρίσκουμε τον ίδιο ανθρωπάκο μόνο που τώρα έχει υποστηρικτές και καθοδηγητές. Ο έλληνας ανθρωπάκος του 2012 δεν είναι αυτός που έχει βολευτεί, που έχει ψηφίσει ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, αυτός που είναι στο δημόσιο με μέσο ή αυτός που παρόλο την κρίση ο μισθός του έμεινε ανέπαφος.

Ο ανθρωπάκος δεν είναι το κομματόσκυλο και ο διεφθαρμένος εφοριακός. Ο ανθρωπάκος είναι ο μέσος άνθρωπος που πλήγεται και βλέπει τη ζωή του να γυρίζει στο μηδέν και δεν κάνει τίποτα για αυτό. Ο ανθρωπάκος που μετά από 8 ώρες στην δουλεία με μισθό 500 ευρώ γυρνάει σπίτι και βλέπει τηλεόραση και ειδήσεις. Ο ανθρωπάκος αυτός λοιπόν κάθεται σπίτι του, βγαίνει που και που με τους φίλους του και μιλάει και λέει μεγάλα πράγματα. Λέει ότι δεν αντέχει άλλο. Λέει ότι τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Λέει ότι ο λαός πρέπει να βγει στους δρόμους και να ρίξει αυτή την κωλοκυβέρνηση. Λέει, λέει και όλο λέει.

Η αλήθεια είναι όμως ότι ο ανθρωπάκος φοβάται. Φοβάται να βγει στον δρόμο γιατί δε θέλει να φάει ξύλο. Περιμένει λοιπόν την ώρα που ο λαός θα είναι έτοιμος να ξεσηκωθεί, θα βγει στους δρόμους και τότε θα επιλέξει με κάθε μέσο να διεκδικήσει το δίκιο του. Φοβάται όμως ακόμα να βγει στο δρόμο γιατί είναι πολύ μικρός για να σηκώσει το βάρος του να βγει πρώτος.

Αλλά δεν είναι ο πρώτος. Η κατάσταση στη χώρα μας μπορεί τώρα να φτάνει στο απροχώρητο ,αλλά η κατάσταση έχει φτάσει εκεί σε πολλές οικογένειες. Η χώρα μπορεί τώρα να πτωχεύει αλλά υπάρχουν πολλές οικογένειες που εδώ και καιρό  έχουν πτωχεύσει, πολλοί άνθρωποι που έχουν μείνει άνεργοι, πολλά σπίτια που δεν έχουν να πληρώσουν λογαριασμούς, πολλοί γονείς που βλέπουν τα παιδιά τους να πεινάνε. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι έχουν ήδη βγει στον δρόμο. Στην αρχή ειρηνικά και όταν είδαν ότι δεν πάει άλλο, όταν έφτασαν να έχουν να ανησυχούν και για τη γιαγιά, που της πετσοκόβουν τη σύνταξη, πέρα από τον εαυτό τους και τα παιδιά τους, τότε περάσανε στο επόμενο στάδιο.

Θα περίμενε κανείς ο ανθρωπάκος να έβρισκε έναυσμα από αυτό και να έβγαινε επιτέλους μαζί τους στους δρόμους να ρίξει αυτή την κυβέρνηση να καταδικάσει έμπρακτα αυτή την πολιτική πριν φτάσει και αυτός σε εκείνο το σημείο. Αλλά πουθενά ο ανθρωπάκος. Ο ανθρωπάκος είναι σπίτι του και βλέπει τηλεόραση. Και θα μου πεις μα αυτός εντάξει φοβόταν να κατέβει πρώτος αλλά τώρα είναι και άλλοι όπως ήλπιζε, γιατί δεν είναι στο δρόμο να παλεύει.

Γιατί ο ανθρωπάκος εθελοτυφλεί. Δε βλέπει ανθρώπους, βλέπει κάφρους και μπάχαλους. Δε βλέπει ανέργους οικογενειάρχες που δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους, δε βλέπει φοιτητές απελπισμένους χωρίς μέλλον, βλέπει παρακρατικούς μηχανισμούς.

Και μέσα σε όλα αυτά τα κανάλια είναι εκεί για  τον ανθρωπάκο. Θα παρουσιάσουν τον μπάχαλο που έκαψε το αττικόν ως τον πλιατσικολόγο παρακρατικό κάφρο, όχι ως τον απελπισμένο πολίτη. Το αττικόν θα γίνει θέμα στις ειδήσεις, πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες επισκιάζοντας τον βασικό μισθό στα 450 ευρώ, την κατάργηση των εργατικών κατακτήσεων, και το νέο απάνθρωπο χαράτσι που επέβαλε η κυβέρνηση. Μα κάηκε το αττικόν… Και ο ανθρωπάκος έχει να λέει τώρα για τους απολίτιστους που κάψανε το ιστορικό αυτό κτήριο.

Και άντε τα κανάλια ελέγχονται από τις κυβερνήσεις και τους προύχοντες και έχουν λόγο να τα λένε αυτά. Ο ανθρωπάκος γιατί τα πιστεύει; Αφού προχτές είδε τον διπλανό του να μετακομίζει την οικογένεια σε δυάρι γιατί δεν υπάρχουν λεφτά. Εχτές του είπε το παιδί του για τον Κωστάκι στο σχολείο που είναι νηστικός 3 μέρες. Σήμερα του ήρθε το νέο χαράτσι το οποίο όλως παραδόξως αυξήθηκε ενώ ο μισθός του μειώθηκε. Γιατί; Γιατί έτσι ο ανθρωπάκος μπορεί να μείνει λίγο ακόμα σπίτι. Γιατί αν δει την αλήθεια και έχει λίγο τσίπα πάνω του πρέπει να βγει με τη πέτρα στο χέρι και να παλέψει για τους συνανθρώπους του, να παλέψει γιατί σε λίγο και αυτός εκεί θα είναι. Δε θα βγει βέβαια μαζί με τους παρακρατικούς και τους προβοκάτορες.

Ποιός θα έβγαινε;

ΑΛΛΑ ΟΧΙ. Ο Ανθρωπάκος εθελοτυφλεί γιατί αυτό ξέρει να κάνει. Γιατί μια ζωή έχει μάθει να βάζει άλλους να παίρνουν αποφάσεις για αυτόν άλλους να δρουν για αυτόν. Από το σπίτι του που οι γονείς του που του έλεγαν πάντα τι να κάνει, από το πανεπιστήμιο που επαναστάτησε σύμφωνα με την καθοδήγηση της κνε και σε όλη του τη ζωή που εξέλεγε ανθρώπους σε κάθε βαθμίδα για να παίρνουν αποφάσεις και να του λένε τι να κάνει, ή ακόμα καλύτερα να δρουν για αυτόν. Η αλήθεια είναι λοιπόν ότι ο ανθρωπάκος δε φοβάται τον αστυνόμο που θα βρει απέναντί του αν πάρει την κατάσταση στα χέρια του, δε φοβάται τα δικαστήρια αν συλληφθεί. Φοβάται την ίδια την ιδέα του να δράσει.

Φοβάται, γιατί δε ξέρει να το κάνει. Περιμένει λοιπόν να αναθέσει την επανάσταση σε κάποιον, ή ακόμα καλύτερα να βγουν οι υπόλοιποι να κάνουν ότι είναι να κάνουν και αυτός απλά να απολαύσει το αποτέλεσμα πάντα φοβισμένος και μικρός στο σπίτι του.

ΦΟΒΑΤΑΙ ΓΙΑΤΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΚΑΤΙ ΑΥΤΟΣ.

Όχι ανθρωπάκο δε θα σε στηρίξω όσο και αν το θες

Όχι ανθρωπάκο δε θα σε δικαιολογήσω όσο και αν το χρειάζεσαι

Γιατί όταν σε χρειάστηκα εγώ, εσύ ήσουν φοβισμένος στο σπίτι σου με τη τηλεόραση σου αγκαλιά και με έβριζες που έκαιγα την Αθήνα…..

ΑΠΟ: ΠαραλληλοΓραφος http://parallhlografos.wordpress.com